خبرورزشی/ آرتین زهرابی؛ آنچه درباره عادل فردوسی‌پور گفته شد شامل بخش‌های مختلفی می‌شود. از داستان خروج از مدار و دروازه‌بانی بگیرید تا تقاضای او برای برنامه فوتبال ۱۲۰ و دریافت حق و حقوق و ...
به کدامیک از همه چیزهایی که گفته و ادعا شده باید پاسخ داد؟ چند مورد از آنچه ادعا شده، اصلا ارزش پاسخگویی دارد؟
آنجا که مدعی شدند در فضای مجازی، مجالی برای حمایت از عادل فردوسی‌پور ایجاد شده، نقطه اصلی ماجراست. آنجا که گفته شد فضای مجازی دست ما نیست هم می‌‍تواند محل بحث و مجادله قلمداد شود. حالا فرض کنید مخاطبان برنامه تعطیل شده ۹۰ به جای حضور در فضای مجازی، مجال گفتمان در صدا و سیما را پیدا می‌کردند یا حتی در یک نظرسنجی واحد، از آنها در این باره سوال میشد؛ در این صورت آیا بازهم فضای مجازی، دستاویزی برای این بحث‌ها بود؟
پاسخ بی چون و چرا منفی است؛ چرا که حمایت یا حتی نقدهای سطحی و عمیق در فضای مجازی به این دلیل گسترش پیدا میکند که همه می‌توانند حرف‌هایشان را به سهولت بزنند. درنظر داشته باشید صدا و سیما بدون توضیح واضحات، موفق‌ترین و باثبات‌ترین برنامه تمام سال‌های گذشته خود را متوقف کرد، بدون اینکه نظرات مخاطبان این برنامه محترم شمرده یا حداقل توضیحی کوتاه درباره چرایی این اتفاق عجیب به افکار عمومی داده شود.
فوتبال برتر با اینکه با اجرای خوب میثاقی روی آنتن می‌رود، چرا موفقیت ۹۰ را تکرار نمی‌کند؟ چرا به اندازه آن برنامه تاثیرگذار نمی‌شود؟ چرا بینندگان، دیگر مانند گذشته تا ساعات پایانی شب از دیدنش لذت نمی‌برند؟ چرا مجری‌اش ستاره نمی‌شود؟ چرا آیتم‌هایش در فضای مجازی دست به دست نمی‌شوند؟
به جای پرداختن به حق و حقوق مسلم کارمندان، تهیه کنندگان یا مجریان برنامه‌های تلویزیونی به نظر می‌رسد باید به این سوالات پاسخ داده شود.
