خبرورزشی/ آرتین زهرابی؛ فوتبال بی در و پیکر در هر کجای دنیا، فوتبالی است که ابتدا به درستی مدیریت نمی‌شود. شاید به همین دلیل است وقتی مربیان خارجی وارد فوتبال ما می‌شوند، نخستین کاری که می‌کردند، پر کردن خلاء مدیریت است.
این خلاء، گاهی وقت‌ها به قدری آزاردهنده می‌شود که به سختی می‌شود تفاوتی میان بخش خصوصی و دولتی در فوتبال کشور قائل شد؛ در نتیجه در تیم‌های دولتی، هر تصمیمی که گرفته می‌شود دستگاه ورزش می‌گوید ما اختیاردار باشگاه هستیم و هر کاری که دلمان بخواهد انجام می‌دهیم.
محصول این نوع تیمداری در بخش دولتی را هم به سادگی می‌توانید ملاحظه کنید؛ باشگاه های استقلال و پرسپولیس هنوز بابت غرامت‌های میلیون دلاری از محل مطالبات نیروی انسانی خارجی گرفتارند و خصوصی شدن هر دو باشگاه نیز پس از سال‌ها در حد یک شعار باورنکردنی باقی مانده است!
در بخش خصوصی نیز به سیاق تیمداری دولتی، شاهد همین تصمیم‌گیری‌های پر زیان هستیم. تیم‌هایی که ظرف ۳ سال، چندین مربی خارجی و داخلی و حتی چندین مدیرعامل عوض می‌کنند، بابت این اتفاقات خسارت‌های شدید می‌پردازند و در محاکم بین المللی شکست می‌خورند. ورود به این بخش و انتقادی کوچک از این وضعیت نیز یک پاسخ ساده دارد: «ما بخش خصوصی هستیم، پولمان را اصلا می‌خواهیم دور بریزیم...»
فوتبال ایران همه نوع درد دارد؛ از زمین‌های مشکل دار، از ورزشگاه‌های بی‌امکانات، از تیم‌های کم‌بودجه و فقیر، از باشگاه‌های ورشکسته و گرفتار؛ اما ریشه این مشکلات را باید در مدیریتهای ضعیف جستجو کرد. این فوتبال، مدیر خارجی می‌خواهد. می‌گویید نه؟ کاش یک بار امتحان می‌کردیم و محصول کار را می‌دیدیم.
