خبرورزشی/ آرتین زهرابی؛ لیگ برتر در این شرایط سخت کرونایی، با هر زحمتی برگزار می‌شود و هر بار هم خبر مبتلا شدن دسته جمعی بازیکنان یک تیم به گوش می‌رسد.

فوتبال در هر کجای دنیا با این مشقت‌ها ادامه پیدا کرده و لیگ‌های مختلف نیز برگزار می‌شوند اما در فوتبال ایران، هنوز لیگ گرم نشده شاهد ماجراهای تکراری تمام این سال‌ها هستیم.

دعوا و درگیری میان مربیان، فحاشی مستقیم، بهانه‌تراشی، چالش‌های همیشگی با داوران، کنفرانس‌های عصبی، برکناری زودهنگام مربیان، تعداد مراجعین به کمیته انضباطی که گاهی اوقات رکورد شکایت‌های دادگستری را هم می‌زند و هزار داستان دیگر از این لیگ چه فرآیندی را ترسیم می‌کند؟

کار از شکوه و گلایه هم گذشته و مربیان، تیم های حریف را از حالا قهرمان لیگ تصور می‌کنند؛ آن هم در حالی که تنها ۵ هفته از شروع این رقابت‌ها گذشته و معلوم نیست اگر از همین الان، قهرمان لیگ به زعم بعضی از پیش مشخص شده، پس چه اصراری است که در این کشور، فوتبال داشته باشیم؟

آنچه شباهتی کوتاه میان لیگ ایران با سایر لیگ‌های حرفه‌ای دنیا ایجاد می کند، دو دروازه فوتبال، توپ این ورزش و ۲۲ بازیکنی است که در زمین به میدان می‌روند؛ در غیر این صورت می‌توانیم بگوییم ما اصلا فوتبال نداریم. این مجموعه‌ای که دور هم جمع شده‌ایم و نامش را گذاشته‌ایم فوتبال، لیگ یا هر اسمی که شما می‌پسندید، وقتی قهرمانش از حالا معلوم و مشخص است، باید فاتحه‌ای برایش قرائت کرد و همه‌جوره بی‌خیالش شد.

مسئله مهم این است که مربیان ما اشتباه نمی‌کنند، مدیران راه خطا نمی‌روند، سرپرست‌ها به کارشان واقفند و حاصل جمع این اتفاق این است که هیچ اشتباه یا خطایی از آنها سر نمی‌زند.

تیم اگر بد فوتبال بازی می‌کند تقصیر دیگران است. تیمی اگر می‌بازد، خدا لعنت کند داور مسابقه را و تیمی اگر در بازی‌های خانگی یا بیرون خانه، عرضه نتیجه نگرفتن ندارد لابد دست‌هایی در کار است که بعدها خیانتشان برملا می‌شود.

در این اوج توهم‌گرایی و هذیان‌گویی، تنها چیزی که باقی می‌ماند این است؛ ما خوبیم، دیگران بد هستند، ما اشتباه نمی‌کنیم، آنها خیانت می‌کنند، ما بچه‌های خوب این فوتبالیم و مظلوم واقع شده‌ایم؛ آدم‌ها فضایی‌ها نتایج را رقم می‌زنند!