خبرورزشی/ فرهاد اشراقی؛ این جمله خیلی تکراری است که در همه دنیا با فوتبال و از فوتبال لذت می‌برند. شما هیجان لیگ انگلیس را ببینید. ال‌کلاسیکوها را تماشا کنید، حتی بازی‌های بوندس‌لیگا و کالچو سرشار از هیجان و لذت است اما در ایران با فوتبال چند کار می‌کنند، یک عده دلالی می‌کنند و پول می‌برند، یک عده دعوا می‌کنند و حرص می‌خورند و یک عده هم حرص می‌خورند و می‌میرند!

عکس پسر ۸ ساله مرحوم بهروز خورشیدیان که معصومانه به پیراهن پرسپولیس نگاه می‌کند، هر دلی را آتش می‌زند و هر آدمی را به سمت این سؤال می‌برد که واقعاً چرا؟ آیا فوتبال ارزش عزادار کردن چند خانواده و یتیم شدن یک بچه ۸ ساله را دارد؟ قصد منع کردن و نصیحت کردن را ندارم ولی خداوکیلی این چه مدل رفتن است؟ مگر فوتبالیستی که ۸، ۱۰ میلیارد می‌گیرد غصه آن بچه را می‌خورد؟ البته دم گل‌محمدی گرم که تا یاسوج رفت ولی حرف اصلی این است که چرا به جای اینکه با فوتبال عشق و زندگی کنیم به خاطر فوتبال می‌میریم؟ اصلاً چرا تعصب باید منجر به سردرد و بعد مرگ شود؟ فوتبال قرار است وسط این وانفسای گرانی و کرونا فکر و خیال‌های رنگارنگ، چند ساعت حال‌مان را خوب کند نه اینکه ما را به آن دنیا بفرستد و خانواده‌ها را عزادار کند. باور کنید فلسفه فوتبال از اول هم مردن نبود بلکه زندگی کردن بود.

مرگ بهروز خورشیدیان خیلی خیلی تلخ‌تر از باخت پرسپولیس در فینال آسیا بود و فقط باید امیدوار باشیم این مرگ‌ها دیگر تکرار نشود. کرونا کم نیست که مرگ فوتبالی را هم تحمل کنیم؟