خبرورزشی/ علی جوادی؛ خرداد ۱۳۸۴ یعنی ۱۵ سال قبل، یکی از زیباترین سازه‌های ورزشی دنیا افتتاح شد. بعد از سال‌ها قرار شد مونیخ ۱۸۶۰ و بایرن‌مونیخ دیدارهای باشگاهی خود را در این ورزشگاه برگزار کنند. تغییر ورزشگاه به هنگام برگزاری بازی‌های مونیخ ۱۸۶۰، بایرن‌مونیخ و تیم ملی آلمان به رنگ‌های آبی، قرمز و سفید و همین‌طور مهندسی ساخت ورزشگاه و تجهیزات آن نگاه همه دنیا را به این ورزشگاه متمرکز کرد. آن زمان گفته شد این ورزشگاه ۳ ساله ساخته شد و ۳۴۰ میلیون یورو هزینه ساخت آن شده است. به دلار ۹۷۰ تومانی آن سال‌ها، ساخت این پروژه به پول ما حدود ۳۳۰ میلیارد تومان خرج شد.
یک سال بعد از افتتاح آلیانتس آرنا، بودجه عمرانی سازمان تربیت بدنی وقت، به یک باره چند برابر شد و ۱۷۰۰ میلیارد تومان برای آن در نظر گرفتند. این پول آنقدر زیاد بود که سازمان تربیت بدنی بیشتر از ۱۲۵۰ میلیارد تومان آن را نتوانست خرج کند. آن روزها سازمان تربیت بدنی برنامه‌ای برای احداث ابرپروژه‌ها نداشت و دلیلی هم برای آن نمی‌دید. در حالی که بودجه مصرف نشده، بیشتر از احداث آلیانتس آرنا بود، سازمان تربیت بدنی تصمیم گرفت تمرکز خود را روی پروژه‌های کوچک و گاه بی‌خاصیت بگذارد و ورزشگاه‌های ۱۰ تا ۲۰ هزار نفری احداث کند. حتی ورزشگاه غدیر اهواز که در سال ۹۰ با ظرفیت اولیه ۵۰ هزار نفری و ظرفیت نهایی ۳۹ هزار نفری افتتاح شد، به دلیل غیر استاندارد بودن و لحاظ نشدن ابتدایی‌ترین اصول مهندسی از جمله بی‌سرپناه بودن تماشاگران در گرمای بالای ۵۰ درجه شهر اهواز، خیلی زود مستهلک شد.
سال ۸۴ که ورزشگاه آلیانتس آرنا افتتاح شد، ۱۲ سال از آغاز پروژه نقش جهان می‌گذشت. پروژه‌ای که بعد از ۲۳ سال بختش باز شد تا سرانجام در سال ۹۵ به مرز افتتاح برسد. نگاهی به بودجه عمرانی ورزش کشور در ۱۵ سال اخیر فقط حسرت و افسوس به شما هدیه می‌دهد. نه تنها بودجه عمرانی ورزش بلکه مدیریت در ورزش هم همین گونه است و دل‌ها را به درد می‌آورد. به عنوان مثال دو میلیون دلاری که پرسپولیس برای رسیدن به فینال لیگ قهرمانان دریافت کرد به جای آنکه صرف زیرساخت‌های باشگاه شود، باید به بدهی‌های کلانی تعلق گیرد که میراث شوم سوء مدیریت در این باشگاه است.
پرسپولیس ۲۹ آذر در ورزشگاه الجنوب دوحه فینال لیگ قهرمانان را برگزار کرد که ۳ ساله ساخته شد تا قطر برای میزبانی از جام ملت‌ها، پشتوانه‌ای آبرومند داشته باشد. شاهکاری که آن را معماری دهه بعد ورزش می‌نامند و همه اصول در آن رعایت شده است. ۶ روز بعد از آن بازی، پرسپولیس در ایران و در ورزشگاه وطنی قائمشهر بازی می‌کند، استخری که نشان داد کمترین بهره‌ای از مدیریت نداریم.
اگر قرار بود از پسمانده بودجه سازمان تربیت بدنی و وزارت ورزش، درست استفاده کنیم و خودمان را برای پروژه‌های عظیم به زحمت بیندازیم، در ۱۵ سال اخیر می‌توانستیم به راحتی ۲۰ آلیانتس آرنا بسازیم اما افسوس که چنین قصدی دیده نمی‌شود.
بودجه عمرانی ورزش کشور در سازمان تربیت بدنی در سال ۸۴ تا ۸۹ (که دلار هزار تومان و کمتر از آن بود)، با ساخت ۳ آلیانتس آرِنا برابری می‌کرد اما یک دهم آلیانتس آرنا هم در این کشور ساخته نشد چون اراده‌ای برای چنین کارهایی وجود ندارد. حتی اگر با دلار ۳۸۰۰ تا ۴۳۰۰ تومان سال ۹۶ محاسبه کنیم، با بودجه ۵۶۰۰ میلیارد تومانی وزارت ورزش در سال ۹۶ می‌شد چند آلیانتس آرنا ساخت اما اولویت‌ها آن چیزی نیست که من و شما می‌گوییم و می‌خواهیم. ورزشگاه الجنوب و ده‌ها ورزشگاه قطر دقیقاً مانند کمپ باشکوه اسپابر مایه آبروی قطر در جام جهانی ۲۰۲۲ خواهد شد اما کجا هستند مردانی که به شکوه و آبروی ایران فکر کنند؟
