خبرورزشی/ آرتین زهرابی؛ آنچه در تقبیح رقابت‌های فوتبال ایران از سوی مربیان تیم‌های بیگ برتری بعضا می‌شنویم، سوالات بسیاری را پدید می‌آورد.

مربیانی که داوری‌ها را نمی‌پسندند و حق تیم‌های خود را پایمال شده می‌بینند، مربیانی که در هر بازی می‌گویند داور بی‌دلیل علیه تیم آنها سوت می‌زند، مربیانی که از مدیران باشگاه دل خوشی ندارند و وضعیت امروز تیم خود را به هر چیزی مربوط و نامربوطی گره می‌زنند، مربیانی که امکانات اندک را بهانه می‌کنند از زمین تیم حریف ایراد می‌گیرند و حتی باد و بوران را مقصر نتیجه رقم خورده فرض می‌کنند، مربیانی که تا به حال نشده خود را مقصر یک نتیجه بد بدانند و بابت عملکردشان از مردم عذرخواهی کنند، مربیانی که می‌گویند حقشان هر هفته خورده می‌شود و نمی‌دانند چرا این برخوردها با آنها صورت می‌گیرد...

این همه گلایه از وضعیت به زعم آنها ناهنجار فوتبال کشور وجود دارد و ما از خود سؤال می‌کنیم پس آنها در این فوتبال پرمشکل چه می‌کنند؟

وقتی جام از پیش قرار است به یک تیم تعلق بگیرد، وقتی همه داوری‌ها مشکل دارد، وقتی لیگ «دایی جان ناپلئون وار» پیش می‌رود و تمام عوامل دست به دست هم می‌دهد تا مربیان آن نتیجه لازم را نگیرند چه اصراری است که اینها در فوتبال حضور داشته باشند؟ نمی‌دانیم در این فوتبال بی در و پیکر که هیچ‌وقت هیچ چیزش درست نمی‌شود آیا رواست این مربیان اعصاب خود را خراب کنند؟

به این سوال جواب بدهید؛ وقتی کورسویی از امید وجود ندارد، مدیران با شما دشمن هستند، داوران دشمنی‌هایشان عیان است و اجازه نمی‌دهند در لیگ نتیجه بگیرید، چرا زیر بار مسئولیت می‌روید؟ جای شما در یک فوتبال منزه و پاک است؛ این فوتبال ما، داورانش در حال دشمنی هستند و مدیرانش در حق شما بد می‌کنند؛ واقعا بیکارید در فوتبال ایران فعالیت می‌کنید؟