کوین اسپیسی در فیلم ۲۱ دیالوگی دارد که می‌گوید: «تنها چیزی که از بازنده بودن بدتر است، این است که آدم اشتباهش را قبول نکند.»
حسین کنعانی‌زادگان مصداق این دیالوگ است؛ کسی که نه تنها از اشتباهاتش درس نمی‌گیرد، بلکه اصرار به تکرار آن‌ها دارد.
هنوز صحنه گل نخست ژاپن به ایران در جام ملت‌های ۲۰۱۹ فراموشمان نشده که کنعانی‌زادگان به جای دنبال کردن توپ، به سمت داور برگشت و پشت کردن به بازی همان و پر پر شدن آرزوی میلیون‌ها هوادار تیم‌ملی همان.
شاید تصور کنید همه بازیکنانی که در آن صحنه دیدار ایران و ژاپن، بازی را رها کردند، تا آخر عمر حسرت آن اعتراض نابجا را بخورند و دیگر به این شکل به داور اعتراض نکنند اما این موضوع برای هرکدام از آن بازیکنان صدق کند، درباره کنعانی‌زادگان صدق نمی‌کند، چرا که مدافع ملی‌پوش پرسپولیس در دقیقه ۳۷ بازی با فولاد پس از خطا روی شیمبا، همانند دیدار با ژاپن پشت به بازی کرد تا به کمک داور اعتراض کند؛ اتفاقی که باعث شد فولادی‌ها سریعا توسط پاتوسی بازی را آغاز کنند و یک موقعیت خوب گل‌زنی به دست بیاورند که اگر بی‌دقتی شیمبا نبود شاید پرسپولیس بازنده دیدار مقابل فولاد بود و فاصله‌اش با تیم‌های سپاهان و استقلال کم می‌شد.
احتمالا باید به کنعانی‌زادگان یادآوری شود که عمر فوتبالی‌اش در سطح اول ایران و آسیا – که چند سالش را هم به خاطر کل‌کل‌های بیهوده هدر داده – کوتاه است و قرار نیست که هر سال مدعی لیگ باشد و هر چهار سال یک بار هم به نیمه‌نهایی جام ملت‌ها برسد.
او باید اشتباهاتش را قبول کند و از آن‌ها درس بگیرد تا حداقل بازنده‌ای نادان به نظر نرسد.
البته تجربه نشان داده که چک "آقا کریم" هم روی او کارساز نبوده چه برسد به حرف ما!
