کابوس پنالتی‌ها تمام‌شدنی نیست! یک ماه تمام شوق و ذوق مردم انگلیس برای این که جام به خانه بیاید پایان تلخی داشت و سه‌شیر نتوانست از پس ایتالیا بربیاید. پس از ۱۲۰ دقیقه سخت و نفس‌گیر، ضربات‌پنالتی نشان داد جوان‌های انگلیسی تمرکز لازم برای این قسمت از بازی را نداشتند. در نهایت حسرت ۵۵ ساله انگلیس به پایان نرسید و داستان تلخی‌های انگلیس ادامه پیدا کرد.
قهرمانی خاموش
وقتی بازیکنان انگلیس سال ۱۹۶۶ در ورزشگاه ومبلی جام ژول ریمه را بالای سر بردند، سِرالف رمزی سرمربی سه‌شیر خیلی معمولی دور افتخار زد و اصرار داشت که جشن‌ها خاموش هستند. آن‌ها وقتی قهرمان جام‌جهانی ۱۹۶۶ شدند فکر نمی‌کردند تا ۵۵ سال بعد تلخی بی‌پایانی گریبان‌شان را بگیرد و حتی برای فینالیست شدن هم این‌همه صبر کنند. یک‌شنبه شب که شاگردان گرت ساوتگیت برای رقم زدن شبی باشکوه به نبرد ومبلی مقابل ایتالیا رفتند، به نظر می‌رسید سرانجام طلسم شکسته شود. یک بار دیگر پنالتی‌ها و یک بار دیگر جاری شدن اشک‌ها. جست‌وجو برای رستگاری تیم ملی انگلیس ادامه دارد.
حذف‌ها و نرسیدن‌ها
هواداران انگلیس خیلی با صبر و حوصله بیش از ۵ دهه داستان‌های متعددی از بدشانسی، شکست‌ها و ناکامی‌ها را پشت سر گذاشته بودند، اما این دوره هم از دیدن جام قهرمانی بر فراز دستان کاپیتان هری کین محروم شدند.
تاریخ زخم‌های فوتبالی انگلیس از ۲ سال بعد از جام‌جهانی ۱۹۶۶ شروع شد. در دیدار نیمه‌نهایی یورو ۱۹۶۸ مقابل یوگسلاوی، انگلیس یک بر صفر شکست خورد و آلن مولری هم از زمین بازی به‌دلیل رفتار خشنش اخراج شد. او می‌گفت دلیل حرکتش کارهای کثیف بازیکنان حریف بود. با این حال مولری بعدها گفت که تا آخر عمر با پشیمانی آن بازی زندگی خواهد کرد.
در مرحله یک‌چهارم نهایی جام‌جهانی ۱۹۷۰، انگلیس از آلمان‌غربی ۳ بر ۲ شکست خورد، در حالی که ۲ بر صفر پیش بود. بابی چارلتون تعویض شد تا انرژی‌اش را برای بازی‌های بعدی ذخیره کند، اما بازی بعدی‌ای در کار نبود. به یک‌باره دنیا روی سر انگلیسی‌ها خراب شد و یکی از تلخ‌ترین شکست‌های‌شان را مقابل دشمن دیرینه پذیرفتند.
تلخ‌تر از حذف در تورنمنت‌های بعد از قهرمانی جهان، نرسیدن به یورو ۱۹۷۲ و ۱۹۷۶ و جام‌جهانی ۱۹۷۴ و ۱۹۷۸ بود. در یورو ۱۹۸۰ هم در مرحله گروهی حذف شدند و این اتفاق در جام‌جهانی ۱۹۸۲ هم در دومین مرحله گروهی رخ داد. یورو ۱۹۸۴ هم انگلیس اصلاً به تورنمنت نرسید تا طی ۱۴ سال سه‌شیر یا در تورنمنت‌ها حاضر نباشد یا اصلاً از مرحله گروهی فراتر نرود.
دست خدا و برد همیشگی آلمان
انگلیس به جام‌جهانی ۱۹۸۶ رسید و باز هم اتفاقات عجیبی رخ داد. از دست‌خدای دیگو مارادونا تا اخراج ری ویلکینس. تساوی شرم‌آور مقابل مراکش و اخراج ویلکینس مانع صعود سه‌شیر نشد، ولی در نهایت در آن بازی جنجالی مقابل آرژانتین و با گل دست‌خدای مارادونا از دور رقابت‌ها کنار رفتند.
در آن سال‌ها تنها عملکرد خوب و قابل ذکر انگلیس در جام‌جهانی ۱۹۹۰ بود، وقتی گری لینکر آقای‌گل شد و تا جمع ۴ تیم برتر تورنمنت هم بالا رفتند، ولی با شکست از آلمان در ضربات‌پنالتی و با پنالتی معروفی که پیرس از دست داد فینالیست نشدند. اشک‌های پل گاسکوئین بعد از آن بازی برای همیشه در ذهن‌ها ماندگار شد. در نهایت هم با شکست از ایتالیا چهارم شدند. آن دوره بود که لینکر جمله معروف «فوتبال بازی ساده‌ای است، ۲۲ نفر ۹۰ دقیقه دنبال توپ می‌دوند و در پایان آلمانی‌ها همیشه پیروز می‌شوند» را بیان کرد.
یوروهای تلخ
در جام‌جهانی ۱۹۹۴ که اثری از انگلیس نبود و در یورو ۱۹۸۸ و ۱۹۹۲ هم در مرحله گروهی از دور رقابت‌ها کنار رفتند تا ناکامی‌های دیگری رقم بخورد. در یورو ۲۰۰۰ هم همین داستان حذف در مرحله گروهی برای‌شان پیش آمد.
اما یورو ۱۹۹۶ و گرفتن میزبانی می‌توانست فرصت خوبی باشد تا جام به خانه بیاید. انگلیس با هدایت تری ونبلز تورنمنت خوبی را پشت سر می‌گذاشت. برد قاطع مقابل هلند و پشت سر گذاشتن اسپانیا در ضربات‌پنالتی ارزشمند بود، ولی باز هم به آلمان خوردند و باز هم ضربات‌پنالتی! این کابوس ول‌کن سه‌شیر نبود. این مرتبه نوبت به گرت ساوتگیت رسید تا پنالتی‌اش را هدر بدهد و یک عمر با این کابوس که در ومبلی، انگلیس به‌خاطر او فینالیست نشده، زندگی کند.
اخراج بکام و رونی
در جام‌جهانی ۱۹۹۸ تری ونبلز می‌خواست با تیمش ناکامی یورو را فراموش کند، ولی بعد از حضور در مرحله یک‌هشتم نهایی، پنالتی‌های بعدی مقابل آرژانتین تیمش را از دور رقابت‌ها کنار زد. ستاره تیمش دیوید بکاک پس از زدن دیگو سیمئونه و البته تمارض بازیکن آلبی‌سلسته اخراج شد تا در یکی از معروف‌ترین بازی‌های تاریخ جام‌جهانی، سه‌شیر سرافکنده باشد.
مشابه اتفاقی که برای بکام در جام‌جهانی ۲۰۰۶ رخ داد، برای وین رونی در جام‌جهانی ۲۰۰۶ رخ داد. این مرتبه دعوا با کریستیانو رونالدو در نبرد با پرتغال و اخراج ستاره سه‌شیر. باز هم انگلیس در مرحله یک‌چهارم نهایی کنار رفت.
بین این دو تورنمنت هم در جام‌جهانی ۲۰۰۲ تیم پرستاره انگلیس با هدایت اسون گروان اریکسون در یک‌چهارم نهایی به برزیل قهرمان برخورد کرد و آن ضربه ایستگاهی مواج و تماشایی رونالدینیو وارد دروازه دیوید سیمن شد تا در آسیا هم ناکام باشند.
در یورو ۲۰۰۰ حذف در مرحله گروهی باز هم برای انگلیس اتفاق افتاد و تنها دلخوشی‌شان برد مقابل آلمان بود. در یورو ۲۰۰۴ هم دوباره پنالتی‌ها و دوباره پرتغال مانع‌شان شد. به یورو ۲۰۰۸ هم اصلاً نرسیدند.
تلخی پایان نیافت
جام‌جهانی ۲۰۱۰ باز هم آلمان! این مرتبه گل فرانک لمپارد را کمک‌داور ندید که از خط گذشته و ۴ گل از مانشافت خوردند و در مرحله یک‌هشتم نهایی حذف شدند. در جام‌جهانی ۲۰۱۴ هم اصلاً از مرحله گروهی بالا نیامدند. یورو ۲۰۱۲ به‌دست ایتالیا در ضربات‌پنالتی در مرحله یک‌چهارم نهایی حذف شدند و در یورو ۲۰۱۶ هم تیم تحت هدایت روی هاجسون با نمایش‌های پرانتقادش در مرحله یک‌هشتم نهایی مقابل ایسلند پدیده تورنمنت باخت و به خانه برگشت.
نوبت به گرت ساوتگیت رسید که در سه‌شیر تحول ایجاد کند. نمایش‌های انگلیس در جام‌جهانی ۲۰۱۸ تحسین‌برانگیز بود و این تیم تا مرحله نیمه‌نهایی بالا رفت. چهارم شدن برای تیم همیشه ناکام، ناکامی دیگری تلقی نمی‌شد و باز هم به گرت فرصت دادند. یورو ۲۰۲۰ با وجود تعویق یک ساله با توجه به میزبانی ومبلی در مراحل پایانی فرصت خوبی بود تا طلسم ۵۵ ساله شکسته شود. آلمان را بردند که اتفاق خوبی بود و پس از ۵۵ سال فینالیست شدند، ولی کابوس ضربات‌پنالتی آن‌ها را رها نکرد و تلخی پایان نیافت.
این داستان ادامه دارد ...
بیشتر بخوانید:
