آرتین زهرابی؛ تیمهای آسیایی به سرعت برق و باد در حال پیشرفت هستند و حاضر هم نیستند برای یک لحظه دست از پیشروی بردارند.
هر لحظه و هر ثانیه در حوزه خلیج فارس اتفاقات محیرالقولی رخ می‌دهد. الهلال تا آخرین نفس برای خرید ستارها به قیمت گزاف و احداث پروژه‌های بزرگ و کمپ‌های پیشرفته تمرینی می‌جنگد.
قطری‌ها میزبان جام جهانی شده اند. عمانی‌ها افکار بزرگی در سر می‌پرورانند و دور نیست که به زودی جایگاهی میان قدرت‌های قابل توجه فوتبال آسیا پیدا کنند.
همین که به بغل گوشمان نگاه کنیم متوجه می‌شویم صدها پروژه بزرگ استایوم‌های ورزشی در کشورهای عربی؛ یا ساخته شده یا با سرعتی سرسام آور در حال احداث است. از نظر فرهنگی هم تیمهای عربی خلق و خوی عجیبی پیدا کرده اند. هواداران الهلال این روزها به النصری‌ها دلداری می‌دهند که انتقامشان را از پرسپولیس گرفته اند.
فوتبال ایران اما چه وضعیتی دارد؟ خود ما چه حال روزی داریم؟
قبل از این که به فکر هر گونه ساخت و ساز باشیم باید خدمت شما عرض کنیم سنگین ترین پرونده تاریخ ورزش ایران در دادگاه حکمیت ورزش، در حال بررسی است و مشخص نیست وکلای ویلموتس چه خوابی برای ما دیده اند و چند ۱۰۰ میلیارد خسارت باید به آن مفت خوری که از بلژیک آمده بود بپردازیم.
باشگاه‌های ایرانی ورشکسته، مقروض و فاقد اموال مشخص هستند؛ تیمهایی که اغلب زمین ندارند و برای گذران زندگی دست به دامن نماینده مجلس و فرماندار و استاندار هستند.
تیمهای شمالی ما که باید در زمین‌های مرغوب چمن بازی کنند، روی «موکت‌های سبز» به میدان می‌روند؛ تازه اسمش را هم می‌گذارند چمن مصنوعی! مدیران این فوتبال اغلب راه را اشتباهی آمده اند و در هر چیزی تخصص دارند؛ مگر ورزش ...
پرسپولیس و استقلال که باید گل سرسبد فوتبال کشور و حتی آسیا باشند، هنوز به صورت دولتی اداره می‌شوند و هیچ احدالناسی جگرش را ندارد تا این دو تیم را به بخش خصوصی واگذار کند؛ بس که این بخش خصوصی ما بدبخت و آویزان است و در فوتبالی که هر فصل آن ۲۰۰ میلیارد تومان هزینه دارد؛ حتی با اختلاس نیز نمی‌توانند این دوباشگاه را بچرخانند!
از نظر فرهنگی هم که فدای این فوتبال بشویم؛ هواداران هر تیمی‌در انتظار خُرد و خمیر شدن حیثیت تیم رقیب هستند و تفاوتی نمی‌کند چه قرمز چه آبی چه زردقناری، حاضرند بمیرند اما تیم مقابل در کسب موفقیت ناکام بماند.
به نظر شما عجیب نیست در این اوضاع و احوال درب و داغان که هیچ چیز و هیچ کس سرجای خودش نیست، توقعاتی در اندازه‌های قهرمانی تیمهای ایرانی در آسیا را داریم و برای تیم ملی کشورمان هم نسخه قهرمانی در جام جهانی می‌پیچیم؟
آیا واقعا عقل ما سر جایش است و توهم فانتزی نزده‌ایم؟
