برچسب‌های فوتبال که به برچسب‌های «پانینی» معروف شده بودند، در دهه ۸۰ بسیار بااهمیت بود و نه تنها همه بچه‌ها، بلکه بزرگسالان هم درگیر جمع‌آوری آن‌ها می‌شدند.

با گرفتن جشنِ شصتمین سال ارتباط پانینی با فوتبال، خاطرات بیشماری به یاد همه ما می‌آید. حتی بوی کارت‌ها را هم می‌توانیم به خاطر آوریم.

شروع از ایتالیا

کاری که دو برادر اهل «مودنا» ایتالیا آغاز کردند، از فروش کارت تبدیل به پدیده‌ای بین‌المللی و چندین میلیون پوندی شد. هنوز هم همینطور است و نشریه «سان» برای آخر این هفته برچسب‌های رایگان جام جهانی ۲۰۲۲ را به تمام خوانندگانش ارائه می‌دهد.

از زمان انتشار اولین آلبوم اختصاصی بریتانیا در سال ۱۹۷۸ تا ۱۹۹۳، جمع کردن برچسب‌های پانینی کاری مهم و ضروری برای هواداران ورزش فوتبال بوده است. گرگ لنزداون، نویسنده کتاب «جشن رسمی برچسب‌های فوتبالی پانینی» می‌گوید: «سری‌های دیگری هم وجود داشتند، مجلاتی مانند شوت، مچ ویکلی و روی آو دی راورز، به علاوه برنامه‌های فوتبالی. اما برچسب‌های پانینی بیشتر به دل مردم می‌نشست. هرچیز دیگری آدم‌ها را از هم تفکیک می‌کرد، اما این برچسب‌ها هواداران فوتبال را دور هم جمع می‌کرد. مهم نبود بازیکن در کدام تیم بازی می‌کند، هر برچسبی ارزشِ گرفتن داشت. همه با هم بودند، همه می‌خواستند آلبوم را کامل کنند و به هم کمک کنند. و مبادله کردن هم قلب این سرگرمی بود. فریادهای «گرفتم، گرفتم، آن را می‌خواهم این را می‌خواهم» در زمین‌های بازی در بالا و پایین کشور طنین انداز می‌شد.»

مدرسه

هر مدرسه قوانین خاص خودش را در مورد این که چه تعداد برچسب چقدر امتیاز دارد، داشت. همانطور که لنزداون ۴۷ ساله می‌گوید: «مبادله کردن کارت‌ها به مردم درس زندگی می‌داد. دیپلماسی، پشتکار، استقامت، شکیبایی، همه این ویژگی‌های شخصیتی و موارد دیگر برای بقا در قانون جنگل پانینی لازم بود.»

در دوران قبل از اینترنت و پخش مستقیم بازی‌های فوتبال در تلویزیون، آلبوم‌های پانینی بهترین راه برای آشنا شدن با ظاهر بازیکنان بود. نسخه‌های جام جهانی و قهرمانی اروپا باعث می‌شد تا مردم با چهره‌های بازیکنان خارجی که شاید وارد فوتبال انگلیس می‌شدند، آشنا شوند. از طرفی دیدن مربیانی مثل پپ گواردیولا و آنتونیو کونته با موی اصلی‌شان جالب است. تا سال ۱۹۸۷ پانینی تنها در انگلیس سالانه ۱۰۰ میلیون بسته از این برچسب‌ها را می‌فروخت. کمپانی امتیاز لیگ برتر را در سال ۱۹۹۴ از دست داد اما آلبوم‌های مسابقات بین‌المللی همچنان حضور خود را حفظ کرده بودند. استقبال کمپانی از فناوری دیجیتال به این معنی بود که با اضافه شدن نسل جدیدی از کلکسیونرها، قوی‌تر شده‌اند. اولین آلبوم مجازی برای جام جهانی ۲۰۰۶ تولید شد و با مبادله آنلاین و نشانه‌های غیرقابل تعویض، برچسب‌های فوتبالی پا به قرن بیست و یکم گذاشت.

علاقه تازه به برچسب‌ها

در حال حاضر و تا حدی هم به خاطر پاندمی کرونا، علاقه به برچسب‌ها به سطح کاملاً جدیدی رسیده است. لنزداون توضیح می‌دهد: «در آمریکا فرهنگ بزرگی برای جمع‌آوری کارت برای سرمایه‌گذاری وجود دارد، خصوصاً کارت‌های ورزشی. حدود ۱۸ ماه پیش بسیاری از آمریکایی‌هایی که در قرنطینه بودند تصمیم گرفتند که برچسب‌ها و کارت‌های فوتبالی را جمع کنند. در نتیجه قیمت‌ها، به ویژه برای نام‌های بزرگ، به طور تصاعدی بالا رفت. چند ماه قبل نسخه‌ای از اولین برچسب پانینی دیگو مارادونا به قیمت ۵۵۵۹۶۰ دلار (بیش از ۴۰۰۰۰۰ پوند) در آمریکا به فروش رفت. ما حتی هنوز هم نوک کوه یخ را ندیده‌ایم. به نظر من وقتی جام جهانی در سال ۲۰۲۶ در آمریکا برگزار شود این ارقام بالاتر هم می‌روند.»

یعنی شاید برای لنزداون سخت یا گران باشد که بتواند تمام آلبوم‌های ناتمامی را که حدود یک دهه پیش در منزل پدر و مادرش پیدا کرده بود را کامل کند. اما او و میلیون‌ها آدم دیگر به جمع‌آوری برچسب‌های پانینی ادامه خواهند داد.

لنزداون گفت: «شما هنوز هم نمی‌توانید از به‌دست آوردن کارت یا برچسب بازیکنان باشگاه مورد علاقه‌تان بگذرید. در زمان‌های قدیم از پدر و مادرهای‌مان پول می‌گرفتیم تا چند بسته بخریم، حالا می‌توانیم جعبه کامل بخریم و رویای بچگی‌های‌مان را زنده کنیم.»

و همه ما «حتماً باید» این کار را هرچند وقت یک بار انجام دهیم.

شما از مبادله کارت‌ها یا برچسب‌های فوتبالی از قدیم چه خاطره‌ای دارید؟