او نخستین مدال تاریخ بوکس ایران را در رقابت‌های جهانی کسب کرد، مدالی که سال‌ها حسرتش بر دل اهالی بوکس مانده بود. شه‌بخش بعد از آنکه به نیمه‌نهایی رسید با ممانعت پزشکان به‌دلیل آسیب‌دیدگی داخل رینگ نیامد و بدون شکست به مدال برنز جهان رسید. این بوکسور اهل سیستان و بلوچستان در گفت‌وگو با همشهری از روزهای سخت رسیدن به مدال و همچنین از شرایط استان محرومش گفته است.

فکر می‌کردی نخستین مدال تاریخ بوکس ایران را کسب کنی؟
باور کنید خودم را روی سکوی جهانی می‌دیدم. تقریبا ۳ماه بعد از المپیک به مسابقات جهانی رفتیم. تیمی یکدست و همدل بودیم و کسب مدال اصلا برایمان دور از دسترس نبود. من در المپیک هم می‌توانستم مدال بگیرم ولی مصدومیت و بدشانسی باعث شد نتوانم به هدفم برسم. برای مدال جهانی مسیر سختی را طی کردم. البته که یک تیم بودیم و این سختی راه برای همه ما بود. در مسابقات قهرمانی آسیا بعد از ۱۶سال ۲ فینالیست داشتیم و اینها نشان می‌داد که تیم ایران توانایی کسب مدال را دارد. خدا را شکر این اتفاق افتاد و امیدوارم تداوم هم داشته باشد.

چطور می‌شود خودت را روی سکوی جهانی دیده باشی وقتی ایران تا به حال مدالی در مسابقات جهانی نداشته؟ پیش از این حتی کسب یک برد هم برای بوکسورها اتفاق بزرگی بوده است.
از زمانی که به بلگراد محل برگزاری مسابقات رسیدیم مطمئن بودم مدال می‌گیرم. فشار زیادی روی من بود ولی به‌خودم اطمینان داشتم. ذهنم آماده کسب مدال بود و بارها صحنه مدال گرفتن را در ذهنم مرور کرده بودم. کادر فنی و مربیان هم خیلی کمک کردند تا این اتفاق برای نخستین بار در تاریخ بوکس افتاد.

گویا جایزه مسابقات هم کم نبوده است؟
این را جایی نگفتم ولی کسب مدال طلا در این مسابقات ۱۰۰هزار دلار جایزه داشت که چیزی حدود ۳میلیارد تومان می‌شود. ما اگر مدال طلای المپیک را هم می‌گرفتیم جایزه‌اش در ایران ۲میلیارد بود! ولی برای من انگیزه مالی در اولویت نبود. می‌خواستم مدال بگیرم تا به بی‌مدالی ایران در مسابقات جهانی پایان بدهم. حالا هم خوشحالم که باعث شدم نام ایران در جدول مدال‌آوران مسابقات جهانی بوکس نوشته شود.

جایزه نفرات دوم و سوم چقدر بود؟
نفر اول ۱۰۰هزار دلار، نفر دوم ۵۰هزار و نفرات سوم ۲۵هزار دلار جایزه گرفتند.

  گفتی تحت فشار بودی درحالی‌که قبل از این هم چیزی حدود ۶۰سال مدال نداشتیم. پس چه فشاری روی تو بوده است؟
ما تیم خوبی داشتیم و با روندی که طی کرده بودیم، کسب مدال دور از دسترس نبود. ولی خیلی از اتفاقات ازجمله داوری و قرعه باعث شد ۹نفر از تیم ۱۰نفره ما شکست بخورند و از دور مسابقات حذف شوند. در این شرایط من تنها مانده بودم و مدام می‌دیدم همه از طلسم‌شکنی و تاریخ‌سازی صحبت می‌کنند. این شرایط را در مسابقات قهرمانی جوانان جهان هم تجربه کرده بودم. در جوانان جهان تا یک‌قدمی مدال رفتم ولی دستم به مدال نرسید. ولی این بار ماجرا را با کمک مربیان مدیریت کردم و تجربه‌ای که داشتم به کارم آمد تا بتوانم مدال را برای ایران کسب کنم. خدا را شکر مردم دلشان با این مدال شاد شد و امیدوارم باز هم بتوانم پرچم ایران را به اهتزاز درآورم.

 بعد از کسب مدال، واکنش‌ها را در فضای مجازی دنبال می‌کردی؟
مردم واقعا لطف داشتند. این مدال نتیجه زحمت یک تیم یکدست و همدل بود که مربیان ساخته بودند. وقتی آقای علی دایی در مصاحبه از من اسم می‌برد و به مدال بوکس اشاره می‌کند یا آقای علیرضا دبیر رئیس فدراسیون کشتی که تیمشان همیشه روی سکوهای جهانی می‌رود در پست اینستاگرامی این مدال را تبریک می‌گوید باعث افتخار است.

 شما اهل سیستان و بلوچستان هستی. چطور شد که سراغ بوکس رفتی؟
شاید برایتان خنده‌دار باشد بگویم من دوست داشتم ژیمناست شوم و به مرحله‌ای برسم که پرواز کنم. اصلا به فکر بوکسور شدن نبودم. البته حالا فکر می‌کنم با کسب مدال بوکس همان پروازی را که فکرش را در بچگی می‌کردم انجام دادم. از ۱۳سالگی بوکس را آغاز کردم. هم کار می‌کردم هم ورزش می‌کردم. استان ما پر از استعداد است ولی مسئولان توجهی به آنها ندارند. بچه‌های ما بارها خودشان را در میادین مختلف نشان داده‌اند ولی دریغ از کمی توجه. ما اسپانسر یا کارخانه‌ای در استان نداریم. اگر به استان ما توجه شود یا مسئولان برای کشف این استعدادها تلاش کنند قطعا بهره آن را خواهند برد.

گفتی کار می‌کردی. به چه شغلی مشغول بودی؟
در یک مکانیکی کار می‌کردم و برای رفتن به تمرین از محل کارم تا باشگاه با دوچرخه حدود ۴۰دقیقه در راه بودم تا برسم. خیلی‌ها مثل من هستند. ما در یک استان محروم ولی بااستعداد هستیم و این چیزها که من برای شما تعریف می‌کنم در استان ما کاملا عادی است. استان ما فقط نیاز به توجه دارد تا کلی مدال جهان و المپیک از آن استخراج کنند.