آرتین زهرابی؛ پرسپولیس و استقلال تیم‌های درجه یک فوتبال ایران هستند؛ سرمایه‌های بزرگی که تاریخ همین فوتبال را ساخته اند. در این مسئله تردیدی وجود ندارد اما در ماجرای حذف احتمالی هر دو تیم از لیگ قهرمانان آسیا، بعضی‌ها طوری ماتم گرفته اند که انگار چه حادثه محیرالعقولی رخ داده است.
ماجرا ساده و نقد آن هم پیش پا افتاده است؛ کنفدراسیون فوتبال آسیا الزاماتی در باشگاهداری دارد که ما هیچ کدامش را رعایت نکرده ایم و به دلیل سال‌ها وارونه جلوه دادن حقیقت، امروز در بن بست کنفدراسیون فوتبال آسیا گیر کرده ایم.
ظاهرا راه فرار نیز وجود ندارد اما متحیر ماندن و گریه و زاری برای حذف استقلال و پرسپولیس خیلی عجیب است. عجیب تر اینکه این حالت‌های ماتم و اندوه از سوی برخی، نشانه‌ای مبالغه آمیز و هجو شده پیرامون دلسوزی برای هواداران است؛ در حالی که علاقه مندان فوتبال ایران، دیگر بزرگ شده اند و فرق دوغ و دوشاب را تشخیص می‌دهند.
آنقدر که عده‌ای از مسئولان سنگ هوادار را در این زمینه به سینه می‌زنند؛ طرفداران فوتبال ایران بابت این سختگیری AFC دچار افسردگی نشده اند. بلکه منطقی به این ماجرا می‌نگرند و می‌دانند سرانجام باید یک روز تکیلف فوتبال ایران در آسیا مشخص می‌شد و باشگاه‌های ما که با خواهش و تمنا به سمت حرفه‌ای‌گری حرکت نمی‌کردند حالا با ضرب و زور باید خودشان را به استانداردهای مورد نظر نزدیک کنند.
دوستان جوری گریه و زاری میکنند که گویی در دوران حرفه‌ای شدن لیگ قهرمانان آسیا، تمام جام‌ها را درو کرده ایم و اگر یک بار به دلیل سختگیری AFC برای اجرای قوانین در این بازی‌ها شرکت نکنیم «دنیا» به آخر می‌رسد...
نه عزیزان! دنیا با حذف استقلال و پرسپولیس و هر تیم دیگری سر جای خودش باقی می‌ماند؛ این ما هستیم که لاجرم باید در فوتبال خود تغییرات گسترده ایجاد کنیم؛ جز این هم هیچ چاره دیگری نداریم!
