علی بنی‌شیخ‌الاسلامی؛ خیلی‌ها پیش بینی می‌کردند اسکوچیچ با توجه به حساسیت دیدار با عراق و اینکه تیم ملی برای صعود به جام جهانی باید در این بازی پیروز می‌شد دوباره از وجود علیرضا بیرانوند درون دروازه تیم ملی استفاده کند. به خصوص که این دروازه بان تاوان اشتباهی که در بازی با لبنان مرتکب شده بود را در بازی با سوریه پس داد. اما پیش بینی‌ها اشتباه در آمد و امیر عابدزاده برای دومین بار حضور در ترکیب ثابت تیم ملی را تجربه کرد و چه نمایش خوبی دراستادیوم آزادی مقابل چشمان پدر داشت؛ مهمتر از یکی، دو سیو اعتماد به نفس و بازی با پای او بود. شروع بازیسازی از امیر عابدزاده؛ مزیتی که او را از دیگر دروازه بان‌های تیم ملی و حتی علیرضا بیرانوند متمایز خواهد کرد.

در فوتبال امروزی بازی با پای دروازه بان برای مربیان اهمیت زیادی دارد، به این خاطر که موجب پیشروی بازیکنان حریف و امکان فرصت حمله در فضاهای زمین می‌شود . اگر دروازه بان قدرت بازی با پا داشته باشد به مدافعان برای شروع بازیسازی کمک و به راحتی می‌تواند پرس دفاعی حریف را بشکند.

بازی با پای عابدزاده آنقدر خوب بود که یک جاهایی تصور می‌کردیم او یک مدافع میانی یا یک‌هافبک دفاعی است. بدون شک امیر اعتماد به نفس را هم از پدر به ارث برده، احمد رضا جزو معدود دروازه بانان تاریخ فوتبال ایران است که گاهی ضربات تیم حریف را با یک دست مهار - نه دفع - می‌کرد. پشتک‌های  او در بازی با استرالیا هنوز در اذهان باقی مانده است.

 با نمایشی که امیر عابدزاده در بازی با عراق داشت به نظر می‌رسد تبدیل به مرد شماره یک تیم ملی شده و باید گفت سلطه چندین ساله علیرضا بیرانوند بر دروازه تیم ملی به پایان رسیده است. تصمیمی‌که اسکوچیچ در بازی با عراق گرفت یک تصمیم منطقی و به دور از احساس بود به این خاطر که در هفته‌های منتهی به بازی با عراق امیر عابدزاده برای تیم خود در لیگ ۲ اسپانیا بازی‌های خوبی به نمایش گذاشت اما علیرضا بیرانوند فرصت بازی برای تیم بوآویشتا را به دست نیاورد.

از این پس باید بنویسیم امیر عابدزاده و بخوانیم مرد شماره یک تیم ملی.