داستان محمدحسین کنعانی‌زادگان، سیاوش یزدانی و آن حاشیه سخیف اتوبوسی به جاهای باریکی رسیده است. کنعانی‌زادگان به‌خاطر فایل صوتی منتسب به او از حضور در ۲ بازی بعدی تیم ملی محروم شد و ساعاتی بعد هم سیاوش یزدانی پس از پیروزی استقلال برابر پیکان در جام حذفی، به انتقاد صریح از این همبازی خود پرداخت. یزدانی تأیید کرد که با کنعانی قهر است و به‌خاطر تهمت‌هایی که مدافع سابق پرسپولیس به او زده، هرگز این بازیکن را حلال نمیکند.
سخنان مدافع استقلال در فضای مجازی و شبکه‌های اجتماعی بازتاب وسیعی پیدا کرد و خیلی‌ها در رد یا تأیید او موضع گرفتند. با همه اینها اما، پرسش مهمی وجود دارد که کاش یزدانی به آن جواب بدهد؛ اینکه آیا اگر خود او سرمربی تیم ملی بود، به ۲ بازیکنی که با هم قهر هستند، کنار هم در قلب خط دفاعی بازی می‌داد؟
این که کنعانی‌زادگان مقصر است یا یزدانی اصلا یک بحث دیگر است، اما ادعاهای صریح سیاوش نشان میدهد اسکوچیچ در بازی با امارات حق داشته با وجود محرومیت شجاع خلیل‌زاده، از زوج او و کنعانی استفاده نکند. چطور می‌توان در حساس‌ترین نقطه زمین ۲ بازیکنی را کنار یکدیگر قرار داد که به وضوح اختلاف دارند و حتی حاضر نیستند با هم حرف بزنند؟
پست دفاع وسط به بیشترین همدلی و هماهنگی نیاز دارد؛ مگر جنون به مربی دست داده که ۲ قهرکرده را آنجا بازی بدهد؟ ۲ نفری که چشم دیدن هم را ندارند؟ به‌نظر می‌رسد این اختلاف می‌تواند ابعاد بدتری هم پیدا کند و فضای تیم ملی را به هم بریزد. بهتر است موضوع تا قبل از اردوی بعدی به‌طور کامل و ریشه‌ای حل شود؛ هرچند در ۲ مسابقه آتی برابر کره‌جنوبی و لبنان کنعانی‌زادگان به‌دلیل محرومیت کنار تیم ملی نخواهد بود. حالا می‌توان فهمید چرا اسکوچیچ در بازی با امارات از امید نورافکن در پست غیرتخصصی دفاع وسط استفاده کرد. به هر حال کم‌کم سایر مدافعان میانی مثل مجید حسینی و مرتضی پورعلی‌گنجی هم به شرایط بازی می‌رسند و کادرفنی انتخاب‌های بیشتری خواهد داشت.
