پویا اسبقی سرمربی ۳۶ ساله فعلی تیم بانزلی که متولد کرج در ایران است و در سوئد بزرگ شده، در گفت‌وگو با نشریه گاردین از سقوط هواپیمای ژرمن‌وینگز و شرایطش در دنیای مربیگری می‌گوید.

سقوط هواپیما

پویا اسبقی در فرودگاه زوریخ در انتظار پرواز دومش به استکهلم از بارسلونا بود که تماسی وحشت‌زده از سوی رئیس دریافت کرد.

اسبقی می‌گوید: «پرسید: کجایی؟ به او گفتم که در سوئیس هستم. او گفت: «یکی از هواپیماهای بارسلونا سقوط کرده است. من فهمیدم که احتمال اینکه برخی از بازیکنان ما در آن پرواز حضور داشته باشند خیلی زیاد است. نتوانستیم بیشتر صحبت کنیم چون باید به پرواز بعدی می‌رسیدم. در هواپیما نشستیم و فقط به این فکر می‌کردیم که کدام بازیکنان ممکن است مرده باشند.»

مارس ۲۰۱۵ بود و ۲۹ بازیکن و کادرفنی بعد از یک اردوی تمرینی از اسپانیا راهی خانه می‌شدند. چهار مسیر ممکن برای برگشت وجود داشت، با توقف‌های مختلف. آن‌ها در سه پرواز تقسیم شدند و ارزان‌ترین گزینه را نادیده گرفتند تا مجبور به انتظار ۱۰ ساعته در دوسلدورف نباشند. پرواز ۴U۹۵۲۵ ژرمن‌وینگز هرگز به مقصد نرسید، در کوه‌های آلپ فرانسه سقوط کرد و تمام ۱۵۰ سرنشین آن (از جمله دو خبرنگار ایرانی) کشته شدند. اسبقی می‌گوید: «من با بچه مدرسه‌ای‌های هلندی در فرودگاه کارهای پروازم را انجام دادم و چهره‌های شادشان را دیدم. با هم دست می‌زدند و بازی می‌کردند. و چند ساعت بعد شنیدم که آن‌ها مرده‌اند. زمانی که در استکهلم فرود آمدیم، دیدیم که کل تیم جمع شده‌اند و فهمیدیم که زنده مانده‌ایم. تقریباً از زنده بودن احساس شرم می‌کردیم.»

اسبقی کمی هم در مورد گذشته و خارج شدنش از ایران و رها کردن فوتبال در نوجوانی برای تحصیل در رشته اقتصاد صحبت کرد. او و خانواده‌اش در شهر اوپسالا، چهارمین شهر بزرگ سوئد، ساکن شدند: «شنیدن داستان‌های پدر و مادرم به من یاد داد که همیشه شکرگزار هرچه که دارم باشم.»

بارنزلی

بارنزلی امیدوار است از خطر سقوط رها شود. اسبقی که وقتی بارنزلی پس از ۸ شکست در ۹ بازی در رده دوم چمپیونشیپ قرار گرفت، هدایت این تیم را عهده‌دار شد، می‌گوید: «امیدوارم بتوانیم همچنان پیروزی‌های زیادی داشته باشیم.» او تقریباً سه ماه صبر کرد تا اولین پیروزی خود را ثبت کند، اما پیروزی بر دربی می‌تواند تیمش را تقریباً به نقطه امن برساند. دو سال پیش، تحت هدایت گرهارد اشتروبر، بارنزلی به لطف پیروزی در برنتفورد، از سقوط به دسته سوم نجات پیدا کرد: «وقتی من آمدم مردم گفتند که بارنزلی تا مارس سقوط خواهد کرد. یک هدف بزرگ برای ما این است که تا لحظه آخر بازی کنیم و دست از تلاش نکشیم.»

به همین دلیل اسبقی بر اهمیت عدم توجه به سر و صداهای بیرون از زمین بازی تاکید می‌کند: «بعد از هر پیروزی مردم می‌گویند که ممکن است ما در لیگ بمانیم و بعد از هر شکست می‌گویند فصل بعدی در لیگ یک بازی خواهیم کرد. ما به عنوان بازیکن و کادرفنی نمی‌توانیم سوار بر این موج احساسی شویم.»

سوئد

باشگاه سابق اسبقی، دالکرد، جایی که او به سرمربیگری رسید، اکنون در دسته دوم سوئد بازی می‌کند: «پس از اینکه به سطح حرفه‌ای ارتقا پیدا کردیم، به کمپ تمرینی در مناطق کردنشین ترکیه رفتیم و به چشم دیدیم که باشگاه چقدر برای مردم ساکن در آنجا اهمیت دارد. دالکرد تقریباً یک تیم ملی بود که در سطح باشگاهی رقابت می‌کرد. به نظر من این هنر ورزش است. به عنوان مثال، وقتی دالکرد در بازی‌های زیادی پیروز شد، پرچم مردم کردستان به اهتزاز درمی‌آمد و به نوعی آن‌ها را به زندگی بهتر امیدوار می‌کرد. وقتی بتوانید این کار را فقط از طریق پیروزی در ورزش برای مردم انجام دهید، مسلماً به شما شادی بیشتری می‌دهد.»

این مرد ۳۶ ساله اهل داد و فریاد زدن نیست و به گرمی در مورد اریکسن صحبت می‌کند. اریکسن در سال ۱۹۸۲ با گوتنبرگ قهرمان جام یوفا شد و اسبقی این باشگاه را به جام حذفی سوئد در سال ۲۰۲۰ هدایت کرد و سپس هدایت تیم زیر ۲۱ ساله‌های کشور را بر عهده گرفت: «من همیشه سعی می‌کنم بهترین جزئیات بهترین مربیان را انتخاب کنم و به شیوه کار خودم اضافه کنم. اسون بهترین مربی بود که در سوئد داشتیم. شاید با انگلیس جام جهانی را نبرد اما به نظرم خیلی خوب کار کرد. به یاد دارم که در جام جهانی ۲۰۰۲ به یک‌چهارم نهایی مقابل برزیل رفت و رونالدینیو آن ضربه ایستگاهی را به گل تبدیل کرد.»

اسبقی در ادامه دوباره به یاد درگذشته‌ها می‌افتد: «هنوز به افرادی فکر می‌کنم که به طرز غم‌انگیزی درگذشتند. فقط یک شانس بود. خیلی از ما در حال رزرو آن پرواز بودیم. بعضی وقت‌ها که بازی را می‌بازیم همه به خصوص هواداران فکر می‌کنند این آخر دنیاست. اما آن تجربیات به شما دیدگاه متعادل‌تری از زندگی می‌دهد.»