در دل این جمله می‌توان نکاتی را یافت که مهم‌ترین‌اش نارضایتی پنهان سرمربی استقلال از آنچه در میدان بازی شهرخودرو رخ داد، است. گرچه فرهاد همواره در اظهارات رسمی از بازیکنان استقلال تشکر می‌کند و آنها را می‌ستاید اما بعید است که او در خلوتش نمایش نه چندان مقتدرانه تیمش را نادیده بگیرد و چشم و گوش بر حقایق ببندد. در واقع آنچه مجیدی را به سمت بیان این جملات احتیاط‌آمیزکشاند، احتمال تکرار چنین نمایشی در بازی‌های سخت‌تر آتی است. دیدارهایی که هر یک ممکن است برای او و شاگردانش چالش آفرین باشد و موقعیت این تیم را در صدر جدول به مخاطره بیندازد. گرچه در آن سو پرسپولیس نیز تیم درهم شکسته‌ای نشان داده و احتمالاً اگر استقلال باز هم امتیاز از کف بدهد، در نهایت جام قهرمانی را صاحب خواهد شد، اما از کف رفتن امتیازات در بازی‌های پیش رو به‌شدت در روح و روان تیمی اثرگذار خواهد بود و مجیدی تلاش می‌کند با بیان این جملات به نوعی روحیه مبارزه طلبی تا آخرین روز لیگ را در تیمش حفظ کند.
بی‌هیچ اغماضی استقلال در میدان بازی با شهرخودرو از بازیکنان باانگیزه آن‌چنانی سود نمی‌برد و معدود مردانی بودند که با عطش بسیار در میدان بازی توپ را به گردش در می‌آوردند. سرآمد همه بازیکنان باید نام «آرمان رمضانی» را یادآور شد که در دقایق نه چندان طولانی حضورش در میدان بازی با انگیزه‌ای مثال زدنی در خط حمله تیمش ایفای نقش کرد و در نهایت نیز موفق به گلزنی شد.
آرمان رمضانی را باید در بازی با شهرخودرو نماد انگیزه در تیمی دانست که از محرک روحی آن چنانی در زمین بازی سود نمی‌برد و پرواضح است که اگر رمضانی در یک دقیقه مانده به پایان بازی آن شوت مرگبار را به سمت دروازه شهرخودرو شلیک نمی‌کرد، این تقابل نیز با تساوی به پایان می‌رسید و استقلال در همان چهار امتیاز اختلاف با پرسپولیس باقی می‌ماند و شرایط اضطراب‌آوری را در هفته‌های آتی تجربه می‌کرد. آنچه میان رمضانی و دیگر بازیکنان تفاوت ایجاد می‌کند تثبیت جایگاه است. فاکتوری که برخی بازیکنان در هر حال از آن سود می‌برند، چه نمایش مطلوبی از خود به جا بگذارند، چه ضعیف‌ترین بازیکنان میدان باشند. رمضانی هرگز در طول فصل از حاشیه امنیت آن چنانی سود نبرده و تنها تک فرصت‌ها را به انتظار نشسته تا خودش را به اثبات برساند اما شاید همین بازیکن در پایان لیگ بیست و یکم به‌عنوان یکی از اهرم‌های قهرمانی تیمش لقب بگیرد.
