حذف تیم فوتبال امید ایران از جام ملت‌های زیر ۲۳ سال آسیا با کسب دو تساوی و یک شکست در پایان بازی‌های مرحله گروهی بار دیگر انتقادات درباره برنامه ریزی فدراسیون فوتبال در راستای حمایت از این تیم را در بین اهالی فوتبال ایجاد کرد. جلال چراغپور ضمن اشاره به این موضوع راجع به برگزاری اردوی تیم ملی بزرگسالان در قطر بدون هیچ بازدهی خاصی نیز اعلام خطر کرد:
*قطعا در سال جام جهانی هیچ چیزی اندازه تیم ملی اهمیت ندارد؛ به خصوص اینکه ما جواز حضور در این بازی‌ها را کسب کردیم اما فکر می‌کنم اکنون وقت این است درباره تیم امید صحبت کنیم.
*داریم می‌بینیم که دیگر زور فوتبال پایه به ترکمنستان و ازبکستان و تاتارستان نمی‌رسد! واضح است که مشکلات ما کاملا ریشه دوانده است و هیچ کس هم فکری به حالش نمی‌کند. معتقدم امیدها را باید با ظرف بزرگسالان سنجید چون آنها تا یک سال دیگر قرار است روی بورس بیایند.
*هر چقدر دقت کردن هیچ اثری از تاکتیک و توجه به دانش فوتبال ندیدم. بازیکنان ما کاملا با علم فوتبال غریبه هستند. فقط بازیکنان امید فوتبال کاملا آماتور بازی می‌کردند و دنبال توپ می‌دویدند. آنها اسیر تاکتیک‌های ازبکستان و ترکمنستان بودند. حرفی در مقابل آنها برای گفتن نداشتیم. اصلا بازیکنان امید نمی‌دانستند فشار تیمی برای دریافت توپ از حریف چیست و اینها نگران کننده است. هیچ نقطه و نکته‌ای برای الهام از بازی امید بخش تیمی که آقای مهدوی کیا ساخته است نبود.
*من برای مهدوی کیا بسیار احترام قائل هستم و اگر قرار باشد فقط به عنوان مربی او را در نظر بگیریم هیچ خط و مشی فکری از یک استراتژی تعریف شده در تیم امید برای بازی کردن ندیدم. هیچ سیگنالی از تعیین تاکتیک برای فوتبال ندیدم.
*من او را واقعا دوست دارم و شخصیتی ستودنی است. باز هم تاکید می‌کنم هر نکته‌ای گفته می‌شود درباره مربیگری اوست. شما از من می‌پرسید راه خود را ادامه دهد ولی من می گویم اصلا راه و بیراهه ای ندیدم. من واقعا هیچ چیزی ندیدم. تیم امید خط و مشی خاصی را دنبال نمی‌کند.
*باید بپذیریم تعدادی از بازیکنان تیم ملی فوتبال بزرگسالان در مرز بازنشستگی هستند اما سرمربی تیم ملی (اسکوچیچ) شجاعت کافی را نداشت تا ۸ الی ۹ نفر را خط بزند. ما قطعا در یک سال آینده بحران کمبود بازیکن خواهیم داشت. من تصور می‌کنم که تیم امید می‌توانست پتانسیل خیلی خوبی داشته باشد اما انها هم ناامیدمان کردند.
*نقطه ضعف این گفتگو در من و شما به عنوان خبرنگار نیست بلکه آقایانی هستند که هیچ توجهی به این صحبت‌ها نمی‌کنند. ما در جامعه ورزش با قحط الرجال روبرو هستیم. شخصیتی که بتواند تمام مسائل را بررسی کند نداریم. متأسفانه فدراسیون فوتبال هر روز کوچک‌تر و پر حاشیه تر شده است. آدم‌هایی که باید تخصص داشته باشند تبدیل به آدم‌های عادی شده اند. لباس مدیریت فدراسیون فوتبال بر تن آقایان برازنده نیست.
*اینقدر فدراسیون فوتبال بی وزن شده است که در اوج فنی خود نمی‌تواند یک بازی دوستانه انتخاب کند. آنها یک حریف نمی‌توانند گیر بیاورند که آن حریف نه نگوید! فدراسیون فوتبال وقتی نمی‌تواند کوچک‌ترین بازی‌های تدارکاتی را برگزار کند پس به چه دردی می‌خورد؟
*برگزاری لیگ را که با ساده‌ترین، پر اشتباه‌ترین و زیادترین حادثه برگزار می‌کنند و این که هنر نیست. وقتی نوبت تدارک و پشتیبانی تیم ملی می‌شود وزن فدراسیون وسط می‌آید. من می‌خواهم بدانم واقعا چرا باید ادعای آقایان در مدیریت در بوق و کرونا شود.
*انتخاب تیمی همچون الجزایر است که ربطی به فوتبال بریتانیا که شامل انگلیس و ولز و همچنین فوتبال ندارند. من واقعا نمی‌دانم چرا باید اینقدر احساس حقارت در فوتبال ملی با بهترین بازیکنان که از آنها به عنوان نسل طلایی یاد می‌شود کنیم.
*احسان حاج صفی الان مثل انصاری فرد، وحید امیری جزو نسل طلایی نیستند. صادق محرمی واقعا جزیی از نسل طلایی فوتبال ما است؟ من فکر میکردم اگر از داخل لیگ برتر تیمی مناسب‌تر را انتخاب می‌کردیم بازیکنان جوان‌تر می‌شد انتخاب کرد.
*منافع برخی آقایان در این بود که اجازه ندهند کسی حرف‌های ما را گوش دهد. روزهای خیلی سختی را در روزهای جام جهانی خواهیم داشت. من فکر می‌کنم دقایق بسیار ترسناکی در انتظار تیم ملی خواهد بود.
