بارنی رونی در نشریه «گاردین» نوشت: خب، ممکن است کمی طول بکشد. برای ارلینگ هالند چنین شروعی نه تنها فراموش‌کردنی نبود، بلکه خردکننده، سوزان و ترسناک بود. او در پایان فینال داغ و تابستانی جام خیریه، خسته به نظر می‌رسید و با ناتوانی پرده‌های صحنه‌ی شلوغ نمایش را پایین کشید.

هالند در بیشتر نیمه دوم دور و بر دایره میانی می‌چرخید. در ثانیه‌های باقی مانده، با تمام وجود ضربه خود را به بالای تیر دروازه فرستاد، با ظرافت مردی که یک قوطی مچاله شده را به پرچین می‌کوبد. بیشتر اوقات هالند شبیه بازیکنی کاملاً متفاوت با هم‌تیمی‌هایش به نظر می‌رسید و مردی که البته صرف نظر از رکورد فوق‌العاده‌اش تا این لحظه، به زمان نیاز دارد. بر کسی پوشیده نیست که او فیزیک فوق‌العاده‌ای دارد اما قضیه فراتر از فیزیک بدنی است و به نحوه مچ شدنش با بازی سیتی برمی‌گردد.

در پایان، او ۱۶ بار توپ را لمس کرد، هیچ ضربه سری نزد، هیچ توپ‌گیری و دریبلی انجام نداد، ۷ پاس را تکمیل کرد و تمرینی مشتاقانه اما در نهایت بیهوده با انرژی محبوس‌شده انجام داد، مانند مگسی بزرگ که تلاش می‌کند از درز پنجره راه خروج خود را پیدا کند.

تیم جدید، سبک جدید، برنامه‌های جدید: اما اینها اعداد قابل توجهی هستند. آیا تا به حال هیچ بازیکنی ۹۰ دقیقه در تیم پپ گواردیولا بازی کرده که فقط ۷ پاس داشته باشد؟

در این مسابقه هالند توسط داروین نونیس مغلوب شد. نونیس که وارد زمین شد و در برد قاطعانه ۳-۱ لیورپول گلزنی کرد، دقیقا در نقطه مقابل او بود؛ فوتبالیستی که بلافاصله با تیم جدیدش جور شد. او به سرعت از وسط میدان دوید. کاملاً قاطع و مطمئن به نظر می‌رسید. خرید او به عنوان کسی که با سبک هجومی تیم جور دربیاید بسیار قانع‌کننده بود.

ورزشگاه کینگ‌پاور شلوغ و درهم و خفه بود. سر و صداهای بی‌نظم و عصبی کننده، گویی هرکسی که به این ورزشگاه آمده به تازگی از تب تابستانی بیرون آمده و ناغافل با دنیا و انرژی و زندگی واقعی روبه‌رو شده است. این دقیقاً شبیه به چیزی است که در این ورزشگاه در فینال رخ داد. مشاهده هالند در پیراهن تیم سیتی مثل یک آدرنالین فوری بود. با گذشت ۱۱ دقیقه، او اولین لمس مناسب خود در سیتی را داشت، به عمق رفت و توپ را با مهارت مردی که سعی دارد توپ تنیس را با ماهیتابه بگیرد، به دام انداخت. برای مدتی در این تیمِ پر از گره‌های درهم‌تنیده، کمی گیج و گنگ به نظر می‌رسید. بی‌تفاوتی آسان است، فراموش کردن این که سیتی طوری فوتبال بازی می‌کند که شبیه هیچ چیز دیگری نیست، یک موج پرفشاری که در آن حرکات دائماً تکرار و تکرار می‌شوند.

ترکیب ابتدایی سیتی ۱-۴-۱-۴ روان بود و تنها رودری و هالند در قسمت مشخصی از زمین جلوتر از دفاع نگه داشته شدند. سیتی همیشه بازیکنان زیادی در زمین دارد. در اینجا، برای اولین بار به نظر می‌رسید که تعداد بازیکنانش کافی نیستند. مزیت بزرگ بازی نکردن با یک مهاجم، بازیکن اضافی، زوایای اضافی و گزینه پاس اضافی را به همراه دارد. کنترل، مالکیت، نگه داشتن توپ. این همه چیز بوده است. یافتن الگوهای جدید چقدر آسان خواهد بود؟

لیورپول با ضربه انحرافی ترنت الکساندر-آرنولد پیش افتاد و در بیشتر زمان بازی تیمی منسجم‌تر و هماهنگ‌تر به نظر می‌رسید. برای سیتی، مسئله این نیست که هالند بد بود (که بود) یا اینکه ناهماهنگ به نظر می‌رسید (که می‌رسید). همه این را می‌دانند، هیچ‌کس بهتر از خود پپ این موضوع را با جزئیات واضح و دقیق نمی‌داند. موضوع این است که این بستر تا چه زمانی دوام می‌آورد و چه شکلی می‌تواند داشته باشد؟ آیا هالند می‌تواند به سادگی از آن عبور کند؟ او ممکن است ظاهر یک نیروی فناناپذیر و مهندسی شده ورزشی را داشته باشد. اما فرم و اعتماد به نفس موارد پایداری نیستند و لیگ برتر یک تئاتر وحشیانه است.

در پایان، گواردیولا سؤالات مربوط به عدم تیزی و سرعت هالند را برطرف کرد، شانه‌هایش را بالا انداخت و گفت: «او کیفیت باورنکردنی دارد».

البته که درست است، و تماشای اینکه مربی چطور سعی می‌کند ویژگی‌های او را نمایان کند، جذاب خواهد بود. بر اساس شواهد حداقل می‌توانیم از یک چیز خوشحال باشیم: گواردیولا واقعاً عاشق مربیگری است و کارش را بلد است.