ابراهیم جوادی نیازی به معرفی ندارد. مردی که با ۳ مدال طلای قهرمانی جهان در ۴۸ کیلوی مسابقات جهانی ۱۹۶۹ ماردل پلاتا آرژانتین، ۱۹۷۰ ادمونتون کانادا و ۱۹۷۱ صوفیه بلغارستان، مدال طلای ۵۲ کیلوی مسابقات جهانی ۱۹۷۳ تهران و مدال برنز المپیک ۱۹۷۲ مونیخ در ۴۸ کیلو، یکی از پرافتخارترین سبک وزنهای کشتی آزاد ایران محسوب می شود. بزرگمرد کشتی آزاد ایران ضمن تسلیت به خانواده مرحوم هوشنگ ابتهاج، جامعه شعر و ادب و مردم ایران، در ارتباط با خاطره‌اش از این استاد شعر، به خبرورزشی گفت:
بعد از مسابقات قهرمانی جهان ۱۹۷۱ صوفیه، که فکر کنم من و قربانی طلا گرفتیم، مرحوم سیدعباسی و فرهنگدوست هم نقره گرفتند. بلغارهای میزبان در امتیازات دست کاری کرده بودند تا با این ترفند خودشان را نایب‌قهرمان کنند. اما مرحوم غفوریان با پیگیری و محاسبه دقیق امتیازات، مانع حق‌خوری آنها شد. با پیگیری‌های مرحوم غفوریان مدال برنز فرهنگدوست به نقره و مقام سومی تیم ما هم به نایب‌قهرمانی تبدیل شد. عبدالله موحد بعد از ۶ مدال طلای جهان و المپیک، در صوفیه اولین بار بود که باخت و مدال نگرفت. وقتی به ایران برگشتیم، آقای ابتهاج در منزلشان که اطراف لاله‌زار بود، ضیافت شام باشکوه و مفصلی داد.
مرحوم ناصر ملک‌مطیعی هم بود. فکر کنم آقای ابتهاج از معدود شعرای کشورمان است که به کشتی و کشتی‌گیران خیلی علاقه‌مند بود، زیرا شعرا روحیاتی لطیف دارند و کشتی ورزشی سخت و تقریباً خشنی است، اما ایشان هم روحیه لطیف شاعری داشت و هم به ورزش خشن کشتی علاقمند بود، با بعضی از کشتی‌گیران هم دوستی و مراوده داشت. در همان ضیافت شام صمیمانه هم به آقای موحد احترام می‌گذاشت و به شکلی برخورد کرد تا او اصلا به این فکر نکند که مغلوب شده، بدون مدال و دست خالی برگشته است. همین موضوع نشان می‌داد که شناخت خوبی هم از روحیات قهرمانان دارد و نحوه برخورد با آنها را می‌داند.
