شاید باورش برایتان سخت باشد اما قبول کنید که ملی‌پوش شدن در دوره‌ای که این همه بازیکن فوق ستاره در یک نسل در تیم ملی حضور داشتند، کار بسیار دشواری بود؛ به خصوص برای پژمان جمشیدی بازیکن جوانی که از سایپا به جمع ملی‌پوشان ملحق شده و مدت زمان کوتاهی از دوران حضورش در پرسپولیس می‌گذشت.

جمشیدی حمایت هواداران را هم پشت سر خود نداشت اما آرام آرام در تیم ملی میروسلاو بلاژویچ پیشرفت کرد و در دیدار ایران مقابل امارات در اولین پلی‌آف جام جهانی ۲۰۰۲، تبدیل به یکی از ستاره اصلی تیم ملی شد؛ او در کنار علی کریمی نمایش درخشانی از خود به جا گذاشت تا بلاژویچ در بازی برگشت هم او را به عنوان بازیکن فیکس، بازی بدهد.

اما شاید توجه بیش از حد رسانه‌ها به پژمان و حرف‌های تمجیدآمیز برای او، کمی ذهن او را از تمرکز بازی رفت بیرون آورد و همانطور که می‌دانید با اخراج او در اوایل بازی مقابل امارات، ایران ده نفره شد. البته با وجود اشک و ناراحتی جمشیدی و خروج ناباورانه‌اش از زمین، هم‌تیمی‌هایش آنقدر پرقدرت بودند که حریف را با سه گل شکست بدهند. آن هم در روزی که ایران با پیراهنی زرشکی رنگ، مقابل حریف به میدان رفته و هوادارانش نظاره‌گر گل‌های تماشایی علی دایی، کریم باقری و البته مهرداد میناوند بودند؛ بازیکنی که هر وقت نامش به زبان می‌آید، آه از نهادمان بلند می‌شود.