امروز یک سئوال ویژه داریم: به نظر شما بدشانس‌ترین فوتبالیست تاریخ کشورمان کدام بازیکن است؟ شاید برخی‌ها از مجاهد خذیراوی پدیده سال‌های نه چندان دور استقلال،  به عنوان بدشانس ترین اسم بیاورند. اعجوبه آبادانی که چیزی نمانده بود جای مهدی مهدوی کیا را در اوج در تیم ملی بگیرد اما جوانی، سراب پایتخت و فقدان بزرگ تر دلسوز ۵ سال او را محروم کرد تا فوتبالش تمام شود!

همین طور برخی دیگر ممکن است یاد مجتبی محرمی‌بیفتند که انواع و اقسام محرومیت‌ها را در اوج فوتبالش به عنوان ستاره پرسپولیس و تیم ملی تجربه کرد و هرگز به آنچه استحقاقش را داشت، نرسید و ... اما شاید بهترین جواب برای پرسش امروز جواد منافی باشد. او فوتبال حرفه‌ای خود را از استقلال بهشهر، فتح و پورا آغاز کرده بود در رقابت‌های انتخابی المپیک ۱۹۹۲ بارسلونا به همراه بازیکنانی چون میرشاد ماجدی، بهزاد داداش‌زاده، افشین پیروانی، علی دلیخون، حسین خطیبی و رضا شاهرودی خوش درخشید و در شرایطی که در سال ۷۲ برای تیم فتح تهران بازی می‌کرد. استقلال، کشاورز، بانک تجارت و پرسپولیس را خواهان خود دید. آن هم با پیشنهادهای میلیونی آن زمان، یعنی چیزی در حدود سه میلیون و ۵۰۰ هزار تومان، اما به گفته خودش با ۴۰۰ هزار تومان پرسپولیسی شد. این بازیکن جوان در شرایطی که پیشتر در حضور نصفه و نیمه خود در مقدماتی جام جهانی ۹۴ بخصوص در بازی با عربستان با زدن دو گل توانایی‌اش را نشان داده بود، در بازی‌های آسیایی ۱۹۹۴ هیروشیما و در تیم استانکو ـ سرمربی وقت تیم ملی ـ سرآمد همه بازیکنان شد و ستاره تیم ایران لقب گرفت. او سال ۷۳ هم به عنوان بهترین بازیکن سال ایران انتخاب شد اما...

بازیکن جوانی که در بیست و سه سالگی چنان در تیم‌های باشگاهی، امید و تیم ملی درخشید که نوید تولد یک ستاره کم‌نظیر برای فوتبال ایران را می‌داد و شهرت او به آن سوی مرزها هم رسیده بود، مشتریان پر و پا قرصی از اروپا داشت ازجمله جنوای ایتالیا، اما بدبیاری بدجوری دامن او را گرفت. خودروی شخصی جواد منافی سال ۷۳ در جاده قائمشهر ـ ساری واژگون شد و این بازیکن بهشهری را تا یک قدمی‌مرگ پیش برد، گرچه او زنده ماند، اما فوتبالش به اتمام رسید! درهمین راستا فرصتی دست داد با جواد منافی گپ و گفتی داشته باشیم که این روزها به عنوان کمک مربی و دستیار حمید مطهری در نساجی مازندران مشغول به کار است و...

از کجا شروع کنیم؟ سوپرجام و نساجی مازندران یا سال ۱۳۷۳؟

هر جایی که شما دوست دارید. من در خدمتم!

سوپرجام به تازگی به اتمام رسید اما شما و سایر اعضای کادرفنی، مدیریتی و بازیکنان نساجی مازندران نسبت به نحوه برگزاری آن اعتراض داشتید. لزومی‌می‌بینید توضیح مجدد بدهید؟

ببینید فوتبال برد و باخت دارد. من به دوستان استقلالی تبریک می‌گویم و مشکلی با قهرمانی این تیم نداریم. هر چند ما برای این بازی برنامه ویژه‌ای داشتیم و خیلی منطقی کار را آغاز کردیم. می‌دانستیم جلوی استقلال اگر از روی ضربات ایستگاهی گل نخوریم و باهوش باشیم می‌توانیم موقعیت‌هایی هم به دست بیاوریم و به این تیم گل بزنیم. حمید مطهری سرمربی نساجی یک هفته برنامه ریزی کرده و تاکتیک و استراتژی درستی هم چیده بود اما فکرش را نمی‌کردیم ۱۰ نفره گل بخوریم! ایوب کلانتری مصدوم شد و همراه پزشکان از زمین خارج شد، همان لحظه ضربه ایستگاهی نصیب استقلالی‌ها شد و از بدشانسی ما ارسلان مطهری گل زد که در ایستگاهی دفاعی یار مستقیم ایوب کلانتری بود. این بدشانسی واقعا ما را اذیت کرد.

اما اعتراض شما به نحوه برگزاری مسابقه بود؟

بله، بحث ما این بود که چرا شب قبل از مسابقه جلسه هماهنگی با حضور سرپرست و مدیررسانه این دو تیم برگزار شد؟ چرا رسما صورتجلسه امضا کردند که هر دو تیم فقط می‌توانند ۲۰ مهمان و نه حتی تماشاگر به استادیوم شهید باهنر بیاورند؟ ما وارد استادیوم شدیم و ابتدا ۵۰۰ تماشاچی استقلالی و آرام آرام تا شروع مسابقه این تعداد به حدود ۲ هزار نفر رسید! این درحالی بود که ما شاید روی هم ۱۵ یا ۱۶ مهمان از مازندران داشتیم. اتفاقات دیگری هم افتاد که نمی‌خواهم به آن بپردازم اما اصلا و ابدا شرایط برابری برای برگزاری سوپرجام وجود نداشت. ناراحتی ما هم همین تبعیض بود. اینکه دوستان برگزار کننده قانون را اجرا نکردند و اجازه دادند ۲ هزار تماشاچی استقلالی نه تنها تیم خود را تشویق کنند بلکه علیه حمید مطهری سرمربی اخلاق مدار نساجی هم شعار دادند و ... هر چه هم فریاد کشیدیم به جایی نرسید. به هر حال هرچه بود تمام شد و ما این بازی را فراموش کرده و به فکر ادامه لیگ برتر هستیم.

کار کردن با حمید مطهری چه طور است؟

انصافا این حرف من به این دلیل نیست که با حمید مطهری کار می‌کنم. ما سال‌هاست یکدیگر را می‌شناسیم و هر دو در پرسپولیس توپ زده ایم. او هم به نوعی زندگی ورزشی اش شبیه من است. حمید مطهری اگر با مصدومیت از ناحیه کمر مواجه نمی‌شد باور کنید می‌توانست ۸۰ یا ۹۰ بازی ملی داشته باشد. او با کریم باقری و مهدی پاشازاده از تیم ملی جوانان و امید با هم بودند و مطهری‌هافبک وسط فیکس هر دو تیم بود. به تیم بزرگسالان هم دعوت شد ولی مصدومیت اجازه نداد او جلوتر برود و بالاجبار از فوتبال خداحافظی کرد. کار کردن با او به عنوان سرمربی لذت بخش و عالی است. این لذت در نساجی کاملا حس می‌شود و اگر این فصل نتیجه گرفته ایم به دلیل دوستی، صمیمیت، همدلی و رفاقت میان مالک باشگاه، مدیرعامل، مدیریت، کادرفنی و بازیکنان و همه اعضای این تیم بوده است. نساجی مازندران یک تیم یکدل است که تا به حال هم نتایج قابل قبولی گرفته و حتم بدانید بیشتر از این هم از این تیم در ادامه لیگ خواهید شنید.

حرف از بدشانسی زدید. می‌خواهیم به سال ۱۳۷۳ برگردیم. سالی که برای جواد منافی هم شیرین بود و هم بسیار بسیار تلخ! قبول دارید؟

کاملا موافقم! سال ۷۳ مرد سال فوتبال ایران شدم. در بازی‌های آسیایی هیروشیما در حالی حذف شدیم که جلوی بحرین شاید ۱۰ موقعیت ۱۰۰ درصد گل را از دست دادیم اما من جزو تیم منتخب مسابقات بودم.

به عنوان دفاع چپ؟

نه،‌هافبک چپ بازی می‌کردم! بعد از بازی‌های هیروشیما از سالزبورگ اتریش و لایپزیک آلمان و جنوای ایتالیا پیشنهاد داشتم. قرار بود با جنوا ایتالیا اولین لژیونر فوتبال ایران شوم، اما ... (سکوت می‌کند)

اما چی؟

ما با کشاورز بازی داشتیم و بعد از آن هم دربی بود. شهرآوردی که قرار بود احمدرضا عابدزاده بعد از ۱۸ ماه دوری از میادین، درون دروازه رقیب یعنی پرسپولیس بایستد، اما ... ده روز قبل از بازی دربی، با کشاورز بازی داشتیم. اولین حضور احمدرضا بعد از ۱۸ ماه دوری بود. آن بازی را یک بر صفر باختیم. فردایش می‌خواستم بروم شمال پیش خانواده. اجازه گرفتم از حمید درخشان و ناصر محمدخانی (سرمربی و مربی وقت پرسپولیس) آنها مخالفت کردند. گفتند بعد از بازی برو. اصرار کردم و گذاشتند یک روزه بروم. در جاده قائمشهر ـ ساری تصادف کردم و ... فوتبالم تمام شد. سانحه رانندگی چنان شدید بود که‌ چند تا از مهره‌های گردنم شکست، نخاعم آسیب دید و از ناحیه سینه به پایین فلج شده بود. بعد از درمان اولیه در بیمارستان ساری در تهران تحت عمل جراحی قرار گرفتم و سه ماه در بیمارستان بستری بودم و شش، هفت ماهی را هم خانه‌نشین شدم. در آن روزها مهندس امیر عابدینی مدیرعامل وقت باشگاه پرسپولیس تنهایم نگذاشت، یک سال و نیم تمام یک نفر را مامور کرده بود برای فیزیوتراپی مرا پیش ولی‌الله صالح‌نیا در ورزشگاه کشوری ببرد، ادامه مداوایم را هم در آلمان، کرواسی و اسلوونی پیگیری کرد.

حتی گفته می‌شد شاید تا آخر عمر نتوانید راه بروید؟

پزشکان همان روز عمل جراحی گفته بودند دیگر نمی‌تواند فوتبال بازی کند، حتی شک داشتند که بتوانم راه بروم. با وجود این وقتی راه افتاد و وضع خودم را بهتر دیدم سال ۷۷ و در بیست و هشت سالگی دوباره در تمرین پرسپولیس حاضر شدم اما ... به هر حال گذشته‌ها گذشته است. شاید علی آقا پروین حق داشت اجازه تمرین به من ندهد و سرمربی تیم بود. فوتبال برای من تمام شد و بعد از آن تصمیم گرفتم وارد عرصه مربیگری شوم.

اگر جواد منافی مصدوم نمی‌شد و به جنوا می‌رفت ممکن بود در فوتبال ایتالیا و اروپا تا کجا پیش برود؟

این را باید کارشناسان بگویند. همه فوتبالیست‌ها رؤیاپردازی می‌کنند و در افکار خود، پیراهن تیم‌های بزرگ را می‌بینند اما یک تصادف جلوی همه چیز را گرفت.

رؤیای شما تا کجا پیش می‌رفت؟

من آن سال‌ها عاشق تیم آث میلان بودم و رؤیای بازی در این تیم را داشتم. رسیدن به این تیم هم می‌دانم البته آسان نبود. آن زمان بازیکنان آسیایی برای بازی در تیم‌های سطح پایین تر اروپایی مشکل داشتند چه رسد به آث میلان! خیلی راحت نبود شما حتی لژیونر شوید. الان می‌بینیم از فوتبال ایران ۱۰، ۱۵ بازیکن لژیونر هستند و مثلا مهدی طارمی‌ستاره پورتو است که باعث افتخار همه ماست. آن زمان خیلی سخت بود که شما به فوتبال اروپا برسید.

انصافا هنوز هم افسوس می‌خورید یا با خود می‌گویید که " من بدشانس ترین بازیکن تاریخ فوتبال ایران هستم."

بگویم فکر نمی‌کنم یا گاهی افسوس نمی‌خورم دروغ گفته ام چون اگر آن تصادف لعنتی نبود شاید سرنوشت من عوض می‌شد اما گذشته‌ها گذشته است. اگر می‌شد با یک دکمه زمان را به عقب برگردانیم جالب بود ولی نمی‌شود. زندگی ادامه دارد و الان خوشحالم در کنار دوستانم در کادرفنی نساجی تجربیاتم را در اختیار بازیکنان خوب نساجی بگذارم. راضی ام به رضای خدا.

شما در دوره‌ای در دفاع چپ شهره شدید که ستاره‌هایی مثل مجتبی محرمی، رضا شاهرودی و درادامه مهرداد میناوند بودند؟

صادق ورمزیار را از قلم انداختید! در بازی‌های آسیایی هیروشیما صادق ورمزیار دفاع چپ بود و من‌هافبک چپ بازی می‌کردم. آن زمان این ستاره‌ها را داشتیم. مجتبی محرمی‌یک اسطوره بود که هنوز هم با هم در ارتباط هستیم. فوتبالیست بی نظیری که در تمامی‌۱۰ پست فوتبال در حد ستاره بازی می‌کرد. رضا شاهرودی هم یک فوتبالیست بزرگ و با استعداد بود که از تیم امید تا بزرگسالان و تیم پرسپولیس با هم بودیم. مهرداد خدابیامرز هم بعد از ما آمد و فوق العاده فوتبالیست فنی و دوست داشتنی بود. ما آن قدر آن زمان چپ پا داشتیم که مجبور می‌شدیم پُست بازی خودمان را تغییر دهیم. مثلا در تیم امید ایران من‌هافبک دفاعی بازی می‌کردم یا در پرسپولیس و تیم ملی در هیروشیما مجتبی محرمی‌هافبک وسط بازی کرد! رضا شاهرودی بین دفاع چپ و یارکوب چپ بود و از قضا در هر دو پست هم بهترین بود. الان واقعا یکی مثل این عزیزان را در فوتبال ایران نمی‌بینیم. همه فوتبالیست‌های تاپ و ستاره بودند و من هم در کنار این بزرگان از فوتبال بازی کردن لذت می‌بردم.

این نشان دهنده تواضع شماست اما هم مجتبی محرمی‌و هم رضا شاهرودی به نگارنده بارها گفته اند: " جواد منافی بهترین مدافع چپی بوده که دیده اند و در عین حال بدشانس ترین!"

هم مجتبی محرمی‌و هم رضا شاهرودی هر دو خودشان سلطان بودند. این صحبت‌ها محبت آمیز و دوستانه است. افتخار می‌کنم همبازی هر دو عزیز بودم و برای آنها آرزوی سلامتی و توفیق دارم.

در پایان اگر حرف ناگفته‌ای دارید، بفرمایید؟

جا دارد تشکر ویژه‌ای از هواداران نساجی مازندران داشته باشم. طرفداران نساجی در قائم شهر و سراسر مازندران پس از سوپرجام هم با پیام‌های محبت آمیز خود و حمایتی که از ما داشتند، تیم نساجی را به آینده امیدوار کردند. هواداران نساجی مازندران در کل ایران بی نظیر، با معرفت و فوتبال فهم هستند. انشالله بتوانیم در ادامه مسابقات لیگ برتر بتوانیم محبت این عزیزان را جبران کنیم.