داش مژتبا، پاشو مرد؛ پاشو که طاقت دیدن مریضی‌تو نداریم. دهه 60 و بخصوص اوایل 70 حتی تمرین‌های پرسپولیس‌م می‌رفتیم به عشق چند نفر؛ داش مژتبا، مجتبی (مرتضی) کرمانی و ناصر محمدخانی (که این آخری بیشتر اون‌ور آب بود و اگه اشتباه نکنم سال 72 که برگشت و فینال حذفی جلو ملوان رو که برامون درآورد دیگه کم‌کم رفت تو مربی‌گری و یکی، دو سال بعد نیمکت‌مون شد مثلث درخشان-پنجی-ناصر). یادش به خیر؛ با حضور محرمی و کرمانی در تمرینات.. باورتون بشه یا نه؛ اما من اون تمرینات -چه در دستگردی و چه کارگران- رو از بازی‌های الآن پرسپولیس بیشتر دوست می‌داشتم. قبل دربی که 3-1 باختیم و مرحوم ساندروپل و بیش‌تر و مهم‌تر از اون، مرحوم صادقی‌جو (کمک‌داور) همه‌جوره گذاشتن تو کار پرسپولیس، تمرین تو اکباتان بود و کرمانیِ تازه برگشته و همین داش مژتبا چه جوی درست کرده بودن تو تمرین. همه‌ش داره عین یه فیلم از جلو چشمش رد می‌شه.. سوتیِ نکیسا (رو شوت اختر)، پنالت الکی روی اختر، داسایف‌شدن غلامپور و قیچی‌اش رو هد دائی، شوت نامجو و مرتضی کرمانی که پیرهن‌و پاره کرد و... چقدر بهتر بودن اون دربی‌ها و کلاً اون روزها.. هــِــی..