هفته آخر مسابقات لیگ برتر امروز برگزار و از چهره تیم قهرمان، رونمایی می‌شود. فرصت مناسبی است تا پیش از پایان رقابت‌های لیگ، درباره حوادثی که در کوران مسابقات اتفاق افتاد سخن بگوییم و با هم تبادل نظر داشته باشیم.
نخستین سوال این است که آیا بازی‌های لیگ، رضایت خاطر مخاطبانش را فراهم کرده است؟
اگر در این لیگی که امروز به پایان می‌رسد، مدیریت سازمان لیگ قوی‌تر، داوریها بهتر، فرآیند باشگاهداری حرفه‌ای‌تر و مدیران و بازیکنان فوتبال کشور کارآزموده‌تر بودند، آیا همه چیز سر و شکل بهتری پیدا نمی‌کرد؟
یکی از مشکلات بزرگ و لاینحل این لیگ، اعصابِ خراب و تشنج رایج در اغلب مسابقات بود. از دقیقه یک برخی بازیها، شاهد پرخاش بازیکنان و مربیان در زمین بودیم؛ تا جایی که به نظر می‌رسید تعدادی از دیدارها، نیازی به داور نداشت و مربیان دو تیم باید سوت قضاوت را می‌گرفتند و خودشان داوری می‌کردند.
مدیران رسانه‌ها که به فرمان بالادستی‌ها، نقش «مدیریت رسانه» را فراموش کردند و تبدیل به بیانیه‌نویسان نیمه‌حرفه‌ای شدند چطور؟ از آن‌ها باید در پایان لیگ چگونه یاد کنیم؟ بیانیه‌هایی که صادر و توییت‌ها و استوری‌هایی که در فضای مجازی علیه این و آن پخش شد، چه کمکی به باشگاهداری یا ارتقای رقابت‌های لیگ کرد؟ آیا داوریها درست شد؟ آیا ساختار فوتبال ما کن‌فیکون شد؟
هر نتیجه‌ای که در بازیها رقم خورد، چند شاکی جدی داشت و به‌ندرت، مربیانی پیدا شدند که نتایج را بپذیرند، شکست را قبول کنند و از پیروزی‌های خود لذت ببرند. همین لذت بردن از خود فوتبال، گمشده این ورزش در کشور ماست.
به‌تدریج هر چقدر در لیگ جلو رفتیم و به بازی‌های پایانی نزدیک شدیم موج اتهام‌زنی‌ها، شدت بیشتری پیدا کرد و حتی کار به جایی رسید که تمام لیگ زیر سوال رفت. به نظر می‌رسد تداوم این روند در فوتبال ایران که هنوز با مشکل زیرساخت و ترویج حرفه‌ای‌گری مواجه است، پایه‌های لرزان این ورزش را بیش از گذشته دچار لرزش و تخریب خواهد کرد. یعنی از دل این لیگ که باید مربیان نخبه پرورش پیدا کنند و مسابقات جاری در آن تبدیل به فرآیندی بازیکن‌ساز شود، همه‌چیز در دل اعتراضات گسترده حل و فصل می‌شود و چیزی از آن در نمی‌آید.
امیدواریم برای فصل بعد، شاهد یک دگردیسی عمیق در فوتبال ایران باشیم و لیگی را نظاره کنیم که از آن‌چه در دیروز و امروز گذشت، چشم‌نوازتر و قابل‌تحمل‌تر باشد.
