پرسپولیس در دیداری پر فراز و نشیب، در فینال جام حذفی هم استقلال را شکست داد و به دومین قهرمانی در یک فصلِ فوتبال ایران، دست پیدا کرد. یک فصل رویایی برای یحیی گل محمدی و پرسپولیسی‌ها که شاید به همین زودی برای هر تیمی در فوتبال ما تکرار نشود.
فینال جام حذفی با حضور تیم‌های استقلال و پرسپولیس، آینه تمام نمای فوتبال کشور است؛ مسابقه ای که با وجود پخش پیوسته فوتبال اروپا از رسانه‌های مختلف، با کاستی‌های بیشمار و بعضا تاسف بار همراه بود.
بازی‌های استقلال و پرسپولیس نباید به جنگ اعصاب تبدیل شوند. نباید بازیکنان به جان هم بیفتند و به زمین و زمان اعتراض کنند. تماشاگران نباید حرص خود را سر افرادی که اطراف زمین هستند خالی کنند. سرمربی تیم نباید ادای گلادیاتورها را در بیاورد. هر سوت داور نباید ۶۰ معترض داشته باشد اما متاسفانه ملاحظه می‌کنیم همه این اتفاقات تلخ، به بدترین شکل ممکن رخ می‌دهد. ما فراموش می‌کنیم که این یک بازی فوتبال است که برای میلیون‌ها نفر برگزار و پخش میشود؛ اینجا میدان جنگ نیست و این بازیکنان هم در صف دشمنان نیستند، همه نیروهای خودی هستند...
فوتبال ایران با این رفتارهای آماتورگونه و ابتدایی، متاسفانه الگوی مناسبی را به جوانان ارائه نمی‌دهد. جام حذفی یا لیگ برتر؛ هیچ تفاوتی ندارند چرا که در هر دو جام خلاصه یک تیم باید برنده شود اما آنچه در فوتبال ما باقی می‌ماند، ثبت تصاویر عجیب است. اتهامات بی پایه و اساسی که همیشه نثار تیم‌های مختلف میشود و در نهایت اینکه هر دم از این باغ بری می‌رسد! تا کی و چه زمانی باید شاهد این همه جنگ اعصاب باشیم و از خود فوتبال و زیبایی‌های این ورزش غافل شویم؟
