فعالیت نقل و انتقالاتی پر سر و صدای باشگاههای عربستانی و خریدهای درخشان آنها پدیده‌ای بود که تاکنون به جز در پنج لیگ معتبر اروپایی دیده نشده بود. البته پروژه‌ای شبیه به آن چه در عربستان در حال انجام است، در چین هم انجام شد اما در نهایت ورشکستگی فوتبال این کشور را به همراه داشت. کما اینکه مطرح‌ترین بازیکنانی که به لیگ چین رفتند، نفراتی همچون اسکار، فلینی و هالک بودند که مقایسه آنها با رونالدو، بنزما، مانه و کانته غیرممکن است.
فارغ از سرانجام پروژه عربستانی‌ها، این کشور نگاه‌ها را به فوتبال آسیا معطوف کرده و درآمدهای خودش را هم علی‌الحساب از ۴۵۰ میلیون ریال عربستان (۱۱۹.۹ میلیون دلار) به ۱.۸ میلیارد ریال عربستان (۴۸۰ میلیون دلار) افزایش داده است. در چنین شرایطی حتی فوتبال ایران هم می‌تواند از چنین پروژه‌ای سود ببرد، البته نه فقط به خاطر تنه به تنه شدن با ستاره‌های دنیای فوتبال بلکه بازی با تیمهای عربستانی می‌تواند فرصتی برای بازیکنان ایرانی باشد که خودشان را بیشتر در معرض توجه باشگاههای اروپایی قرار دهند.
با این حال نباید از این ماجرا گذشت که سرازیر شدن پول و ستاره‌ها به فوتبال عربستان در شرایطی که AFC هم وضعیت مالی خوبی ندارد، می‌تواند رفتار دوگانه کنفدراسیون فوتبال آسیا نسبت به عربستان و کشورهای دیگر را به همراه داشته باشد. همین ابتدای کار، با وجود اینکه در آیین‌نامه فصل ۲۴-۲۰۲۳ لیگ قهرمانان آسیا صراحتا آورده شده که VAR در مرحله گروهی الزامی نیست، AFC بلافاصله پس از ناراحتی رونالدو از اعلام نشدن خطای پنالتی در بازی پلی‌آف لیگ قهرمانان مقابل شباب الاهلی، تصمیم به الزامی کردن VAR در مرحله گروهی گرفت. البته این اتفاق توفیق اجباری است تا استادیوم‌های ایرانی هم مجبور به مجهز شدن به سیستم VAR شوند.
اما از طرفی AFC به وضوح در صدور مجوز حرفه‌ای باشگاههای عربستانی با مماشات رفتار کرده که دلیل آن سود مالی ناشی از حضور الهلال، الاتحاد و النصر در لیگ قهرمانان آسیاست. دلیل چنین ادعایی، اخبار خبرگزاری رسمی عربستان است. این خبرگزاری در اعلام شروع پروژه فوتبالی عربستان اعلام کرد که صندوق سرمایه‌گذاری عمومی عربستان ۷۵ درصد مالکیت چهار باشگاه الهلال، الاتحاد، النصر و الاهلی به عنوان چهار قطب فوتبال این کشور را برعهده گرفته است.
بر اساس اعلام خبرگزاری رسمی عربستان، این چهار باشگاه قرار است به کمپانی‌های بزرگ این کشور واگذار شوند اما نکته جایی است که چنین اتفاقی برای سه ماه آخر سال ۲۰۲۳ برنامه‌ریزی شده است؛ یعنی زمانی که لیگ قهرمانان آسیا در حال انجام است. در نتیجه چهار باشگاه الهلال، الاتحاد النصر و الاهلی با مالکیت مشترک در این رقابت‌ها حضور پیدا میکنند.
البته سرمایه‌گذاری عربستانی‌ها به این چهار باشگاه ختم نمی‌شود و آنها قرار است باشگاه القادسیه را به آرامکو، باشگاه الدرعیه را به اداره توسعه الدرعیه، باشگاه العلا را به کمسیون سلطنتی العلا و باشگاه الصقور را به NEOM واگذار کنند تا به مرور این چهار باشگاه کمتر شناخته شده عربستان هم به قدرت‌های این کشور تبدیل شوند. با این وجود هنوز هیچ اشاره‌ای به مالکان مجزای الهلال، النصر، الاتحاد و الاهلی نشده و فقط به اعلام این که هر کدام صندوق سرمایه‌گذاری مجزا خواهند داشت، بسنده کرده‌اند.
حالا سوالی که پیش می‌آید این است که چرا AFC که در همه این سال‌ها پرسپولیس و استقلال را به خاطر مالکیت مشترک تحت فشار قرار داده و حتی در دوره گذشته آنها را از مسابقات کنار گذاشت، هیچ توجهی به مالکیت مشترک غول‌های عربستانی - که هنوز مالکیت‌شان تفکیک نشده است - ندارد؟ قطعا این سوال تنها برای فوتبال ایران به وجود نیامده و برای خیلی از کشورهای آسیایی مطرح است.
شاید این مساله مطرح شود که این چهار باشگاه هیچ‌گاه به خاطر مالکیت مشترک با یکدیگر دست به تبانی نمی‌زنند اما مگر همین واقعیت درباره استقلال و پرسپولیس که هر روز با یکدیگر درگیر هستند، وجود ندارد؟ در چنین شرایطی، موضوع رعایت شدن آیتم L.۰۳ آیین‌نامه صدور مجوز حرفه‌ای AFC است که در این سال‌ها خیلی از باشگاههای آسیا از جمله استقلال و پرسپولیس با آن دست و پنجه نرم کرده‌اند.
