اینقدر حرف و حدیث برای اعزام ورزشکاران در رشته بدمینتون وجود داشت که غرور این ورزش لگد مال شد. هر روز نام یک نفر برای اعزام عنوان می شد اخر قرعه به نام یگانه کرمانی رقم خورد تا امروز دختر با استعداد اصفهان مسافر بازی های آسیایی است. تنها چیزی که این وسط مهم نبود آبرو و غرور بدمینتون بود. اینکه چه کسی اعزام می شود در جای خود مهم است اما نه اینقدر که بین سایر ورزش ها انگشت نما شویم.
در کمتر از یک ماه چقدر یک ورزشکار می تواند بازدهی داشته باشد آنهم در شرایطی که اعزام ها مطمئن نیست؟ شایعه دو سهمیه هم گاهی به گوش می رسد که انگار دیگر برای ورزشکاران هم حائز اهمیت نیست. شاید از خود می پرسند مگر بر سر ثریا آقایی و مهران شهبازی چه تاجی زده شد ؟ بدمینتون امروز غمگین تر از قبل است؛ نه بخاطر اینکه یک سهمیه گرفته است بلکه نبود مدیریت بحران و در نتیجه بهم خوردن فضای روانی حال یک خانواده ورزشی را بد کرده است. خانواده ای به بزرگی مسابقات جهانی و المپیک.
ایراد کار به فدراسیون از این جهت وارد است که باید در طول زمان برنامه ریزی هایی انجام می شد که بودجه به سیستم تزریق می شد و بازی های برون مرزی افزایش پیدا می کرد و امروز به عنوان بار اضافی کاروان محسوب نشویم و نقد دوم در جایی است که اگر هم قرار بود یک نفر را انتخاب کنیم باید خیلی مدبرانه و آرام با توجه به رنکینگ های جهانی انتخاب انجام می شد و ورزشکاران را در مقابل هم قرار نمی دادند.
در هر حال این غمگین ترین کاروان تاریخ بدمینتون است که به بازی های مهم آسیایی اعزام می شود. کاری که می شد با بهترین شکل و مدبرانه ترین حالت انجام می شد تا امروز درگیر افسردگی استعدادها نباشیم.
مجید سلطانی| باشگاه خبرنگاران آزاد
