در فیفادی شهریور فدراسیون فوتبال تدارک دو بازی دوستانه برای تیم ملی را دیده است. دیدار اول با بلغارستان خیلی زود تثبیت شد ولی نام حریف دوم مدام تغییر می‌کرد تا اینکه بالاخره به آنگولا رسیدیم.
ایران تاکنون ۵ دوره در جام جهانی حضور داشته و بارها با رقبای آفریقایی روبرو شده است. تقابل قبلی ما با آنگولا هم در جام جهانی صورت گرفت. دو کشور پیش از این تنها یک بار با یکدیگر بازی کرده‌اند؛ چهارشنبه ۳۱ خرداد ۱۳۸۵ در ورزشگاه سنترال شهر لایپزیش در سومین دیدار مرحله مقدماتی گروهی در جام جهانی ۲۰۰۶ آلمان.
ایران پس از شکست ۳-۱ در بازی اول مقابل مکزیک، به پرتغال با رونالدو هم ۲-۰ باخت تا عملاً شانسی برای صعود نداشته باشد. درست مثل آنگولا که البته نخستین حضور خود در جام جهانی را تجربه می کرد و تا امروز هم تنها حضور این کشور در بالاترین سطح فوتبال جهان بوده است.
تیم برانکو ایوانکوویچ غرق در مشکلات داخلی بود. از بالا بین رئیس فدراسیون و رییس وقت سازمان تربیت بدنی اختلاف وجود داشت و در خود تیم هم دو قطبی با تجربه‌ها و لژیونرها برای تیم مشکلات بسیاری درست کرد! پس از آنکه در بازی دوم علی دایی نیمکت نشین شد، در این بازی دوباره دست بالاتر به او رسید و تیم ملی با این ترکیب به میدان رفت؛ ابراهیم میرزاپور، حسین کعبی، سهراب بختیاری زاده، رحمان رضایی، محمد نصرتی، مهدی مهدوی کیا، آندرانیک تیموریان، فریدون زندی، مهرزاد معدنچی، وحید هاشمیان و علی دایی به عنوان کاپیتان ۱۱ مرد اصلی ما بودند.
در طول این مسابقه مسعود شجاعی، رسول خطیبی و آرش برهانی نیز تعویضی های برانکو شدند تا شانس حضور در جام جهانی و بازی روی چمن مهم‌ترین تورنمنت دنیا را داشته باشند. آن روز این مسابقه به قضاوت مارک شیلد استرالیایی ۱-۱ مساوی تمام شد تا هر دو تیم با حداقل امتیازات به کشور خود برگردند. تک گل ما در این مسابقه را سهراب بختیاری‌زاده در دقیقه ۷۵ زد که تا امروز تنها گلزن ملی ما به آنگولا مانده است.
