وقتی پس از جام جهانی ۲۰۲۲ قطر اعلام شد کریستیانو رونالدو فوق ستاره پرتغالی دنیای فوتبال به النصر عربستان پیوست، خیلی‌ها شوکه شدند. کمتر کسی باور می‌کرد این نام بزرگ راهی خاورمیانه شود؛ آن هم نه لیگ قطر یا امارات که قبلاً بازیکنان بزرگی جذب کرده بودند.
این انتقال خیلی فراتر از دنیای فوتبال بود و همان موقع نقدهای زیادی نوشته شد که عربستان به چشم انداز ۲۰۳۰ ورود به دنیای مدرن نگاه می‌کند. حالا دیگر همه می‌گفتند که حضور رونالدو در عربستان تنها برای فوتبال بازی کردن نیست، او آمده تا سفیری برای معرفی این کشور به دنیا باشد. عربستان میزبانی جام جهانی را می‌خواهد و خلاصه هزار برنامه برای گردشگری، سیاست و پیشرفت اجتماعی.
اما قرارداد رونالدو بسیار سنگین بود، ۲۰۰ میلیون یورو دستمزد سالانه و قراردادی ۲ ساله. او برای گذاشتن هر پست در صفحه اینستاگرامش که ربطی به کشور عربستان داشته باشد هم پول کلانی می‌گرفت، علاوه بر قیمت مرسوم آگهی در یک صفحه چند صد میلیونی! هرجا برود و هرچه بگوید و هرکار بکند هم پول می گیرد! ولی عربستانی‌ها باکی از خرج کردن نداشتند.
خود رونالدو اعلام کرد که با ورود من بازیکنان بسیاری به لیگ عربستان خواهند آمد و این اتفاق در کمتر از یک سال افتاده و حالا از بنزما تا نیمار و از مانه تا ساویچ، میتروویچ و کولیبالی همه آنجا هستند! همه این‌ها یعنی فوتبال اصلاً مهم نبود! دولت عربستان با هر قیمتی می‌خواست این اتفاق بیفتد که افتاد. اما از دریچه فوتبالی به قضیه نگاه کنید، آیا ورود این همه بازیکن خود ارزش این هزینه را داشت؟
تجربه‌ای که بازیکنان و مربیان و هواداران و رسانه ها و مدیران عربستانی از حضور این ستاره‌ها کسب می‌کنند تا چند نسل فوتبال عربستان را تامین می‌کند.
ولی باز همه این‌ها به کنار، از همان دریچه اقتصادی هم عربستان تنها در کمتر از ۸ ماه هزینه‌ای که برای رونالدو کرد را درآورد، این یعنی ۱۶ ماه باقی مانده قرارداد رونالدو فقط سودآوری خالص خواهد بود و بس!
وقتی در ۸ ماه شما چنین پولی را درآورده‌اید در ۱۶ ماه چقدر می‌توانید به آن اضافه کنید؟ حالا پیامدهای احتمالی حضور رونالدو و کسب جام‌های داخلی و آسیایی و تغییر نگاه سایر بازیکنان و تیم‌ها به کنار، پیشرفت هم هیچ!
