وقتی ژاپن در خانه آلمان در اولین فیفا دی ماه سپتامبر آلمان بزرگ را ۴-۱ برد اتفاقات بسیار مهمی افتاد. ژرمن‌ها که هرگز عادت به اخراج مربی نداشتند هانسی فلیک را برکنار کردند. مردی که در ۲۰۲۰ در تمام تورنمنت ها با بایرن قهرمان شد و رکورد ۶ جام در یک فصل را به جا گذاشت. مانشافت که در طول ۱۰۰ سال فقط ۱۱ مربی داشته و بدون برنامه‌ریزی دراز مدت کاری نمی‌کند اما ژاپن کار بزرگی کرد. کاری که از ۴۰ سال پیش شروع شده بود و هر قدمش می‌تواند الگویی برای همه - از جمله ما - باشد.
ژاپن برای ما مهم است، چون رکورد پرافتخارترین تیم آسیا را از ما گرفته و جای ما در صدر رنکینگ فیفا به عنوان تیم اول آسیا اشغال کرده است. ژاپن جدی‌ترین مدعی قهرمانی جام ملت‌های پیش روست، تیمی که در دوره قبلی جام ملت‌ها در نیمه نهایی ما را با سه گل شکست داد و نگذاشت به فینال برسیم. اما در بازی دوم این فیفا دی ژاپن دوباره ۴ گل زد. البته این بار دو گل خورد که جای امیدواری برای ماست که به ژاپن هم می‌شود گل زد! این بار ژاپن ترکیه را ۴-۲ برد. همسایه ما که پیشینه‌ای طولانی از رقابت بین دو کشور داریم و مثل خود ژاپن برای ما خیلی مهم است.
۸۲ سال از عمر تیم ملی فوتبال ایران می‌گذرد و در تمام این ۸ دهه سنگین‌ترین شکست تاریخ فوتبال کشور ما به دست همین ترکیه رقم خورده که در دهه ۲۰ شمسی ۶-۱ ایران را برد و ما پس از آن هرگز دیگر با چنین نتیجه‌ای شکست نخوردیم. البته که ما شکست ۶-۲ در جام جهانی مقابل انگلیس را تجربه کردیم، باخت با اختلاف پنج گل هم برای ما در المپیک ۱۹۷۲ مونیخ اتفاق افتاده اما تفاضل ۵ روی مسابقه ای که شش گل داشته باشد، چیزی نیست که فوتبالی‌ها از آن بگذرند!
ژاپن ضمن گرفتن انتقام آن شکست تلخ برای ما زنگ خطر جدی را به صدا درآورد. ای کاش که صدای بلند شنیده شود!
