جدال پرسپولیس و النصر یک مسابقه نابرابر بود؛ نام بزرگ ستاره‌های حریف، امکانات حرفه‌ای، مدیریت و برنامه‌ریزی آن ها قابل مقایسه با ما نیست.
حضور کریس رونالدو در تهران حاشیه‌های بزرگی را رقم زد که به طور طبیعی روی بازیکنان پرسپولیس هم تاثیر داشت. همه می‌دانیم بازیکنان ما بیشتر از زمان تمرین و تمرکز در فضای مجازی هستند.
کیفیت بد چمن ورزشگاه آزادی که مایه آبروریزی است، بازی بدون تماشاگر هم که حکم AFC بود. اگرچه اگر این حکم هم نبود ما نه سکویی برای تماشاگر داشتیم و نه زیرساختی برای رعایت قوانین بین‌المللی.
وی‌ای‌آر هم تازگی داشت. بهترین بازیکن پرسپولیس در دقیقه ۱۰ تعویض شد و میلاد سرلک هم در شروع نیمه دوم اخراج، تا همه این‌ها بهانه‌های خوبی باشد برای پذیرش شکست ولی به لحاظ فنی کارشناسان نظر دیگری دارند!
هر دو گل النصر از سمت چپ آن‌ها و دفاع راست پرسپولیس به ثمر رسید. بازیکنان پرسپولیس آن‌قدر محو تماشای رونالدو و مانه بودند که بازیکنان عربستانی را به کل فراموش کردند.
برخی رسانه‌ها گل اول النصر را به نام دانیال اسماعیلی‌فر نوشتند اما حتی اگر او گل‌به‌خودی هم نزده باشد باز ضعیف‌ترین بازیکن میدان بود. به اصطلاح فوتبالی منطقه بازی او اتوبان حریف شده بود! ولی آیا این تازگی دارد؟
یحیی گل‌محمدی بهترین دفاع راست ۱۰ سال اخیر ایران را نخواست. رامین رضاییان به سپاهان رفته و آن‌جا هم مثل تیم ملی موثرترین مهره است. یحیی به جای رامین دست روی شاگرد قدیمی‌اش گذاشت و در تمام این دو فصل دانیال اسماعیلی‌فر ضعیف‌ترین بازیکن پرسپولیس بوده و حتی نیمکت‌نشینی هم جواب نداد تا ثابت شود بضاعت فنی اسماعیلی‌فر همین است که می‌بینیم. رقبا هم با آنالیز پرسپولیس نقطه ضعف این تیم را شناسایی و به‌راحتی از سمت دانیال ضربه می‌زنند. اما یحیی برای اینکه به اشتباه خود در ترجیح دادن اسماعیلی‌فر به رضاییان اعتراف نکرده باشد، به قیمت شکست‌های پرسپولیس پای او ایستاده، کوتاه هم نمی‌آید!
