این شروعی نا امیدکننده برای قهرمان دوره قبل لیگ برتر بود. در این بازی تیم میهمان بارها و بارها از جناح چپ و راست به دروازه پرسپولیس حمله کرد و می‌توان گفت که به عبارتی نقطه ضعف پرسپولیس را در همان نیمه اول متوجه شدند و از همان ناحیه ضربه زدند.
اگر بخواهیم نبرد پرسپولیس با النصر را به یک عبارتی تشبیه کنیم می‌توانیم بگوییم که این بازی نبرد بی‌مهره‌ها و بامهره‌ها بود. النصر تیمی بود که در هر پست چند بازیکن شاخص، قدرت‌مند و به قول معروف کار دربیار داشت، اما پرسپولیس تیمی بود که کمبود مهره در آن به شدت مشهود بود و نه تنها در خط حمله که در خط دفاع و هافبک هم مشکل داشت.
مصدومیت مهدی ترابی در همان ابتدای نیمه اول، تیم را دچار مشکل کرد و نبود جانشینی مانند او کار را برای پرسپولیس سخت‌تر هم کرد.
در خط حمله هم تنها گزینه پرسپولیس شهاب زاهدی است و بلاشک او به تنهایی نمی‌تواند بار خط حمله تیم را به دوش بکشد.
اما این تمام ماجرا نیست و مشکل پرسپولیس علاوه بر خط حمله، در کناره‌ها هم هست و ما خصوصا در خط دفاعی شاهد یک خلأ هستیم.
دانیال اسماعیلی‌فر و علی نعمتی دو بازیکنی هستند که تمایل شدیدی به مشارکت در کارهای هجومی دارند و همین مسئله باعث می‌شود تا پست آنها خالی بماند و وینگرهای حریف هم از همان ناحیه دروازه پرسپولیس را تهدید کنند.
شاید بهتر باشد بگوییم که مشکل اصلی در مرکز میدان نیست؛ در کناره‌هاست. اگر پرسپولیس یک مدافع چپ و یک مدافع راست با خصوصیات کاملا تدافعی داشت، احتمال شکست نخوردن در بازی دیشب وجود داشت.
اما متاسفانه پرسپولیس تیمی است که کمبود مهره مناسب در آن بسیار محسوس است. گرچه نمی‌توان از بی‌برنامه‌گی و فقدان تاکتیک مناسب در بازی دیشب هم گذشت.
اگر کادرفنی و در رأس آن یحیی گل‌محمدی فکری به حال این مسائل نکنند، بلاشک تیم در بازی‌های بعدی به مشکل می‌خورد.
فرهنگ دانش| باشگاه خبرنگاران آزاد
