کشتی ورزش ملی ماست. ورزشی که همه ایرانی‌ها آن را دوست دارند و دنبال می‌کنند. کشتی چشم و چراغ ماست و هیچ‌کس دوست ندارد شکست در کشتی را ببیند. وقتی قهرمانان ما در مسابقات جهانی ۲۰۲۳ نتوانستند درخشش سال‌های قبل را تکرار کنند، خیلی از کشتی‌دوستان این کارنامه و نتایج را مترادف با شکست دانستند. البته که سال قبل از المپیک سخت‌ترین سال در مسابقات کشتی است. همه دنیا برای کسب سهمیه می‌آیند و بسیاری قهرمانان بازنشسته هم هوس بازگشت می‌کنند. ما همیشه در سال قبل المپیک خوب نتیجه نمی‌گیریم اما آیا امسال آن‌قدر ناکام بودیم که مردم یاد دوره ریاست قبلی را بکنند؟

کشتی ایران ۴ مدال گرفته اما به تمام رقبای روس و آمریکایی خود باخته و همین موضوع باعث ناراحتی مردم شده است. سوال اصلی و بزرگ اینجاست که آیا مدال مهم‌تر است یا حال خوب مردم؟ مردم ما ثابت کرده‌اند که در بسیاری مواقع کاری به مدال ندارند. ارزش و جایگاه غلامرضا تختی هیچ ربطی به مدال‌هایش ندارد. حسن یزدانی ۵ بار به تیلور باخته اما حتی جایزه‌ای هم که می‌گیرد بر خلاف قوانین و مشابه با مدال طلاست.

مقایسه رسول و دبیر

این روزها در فضای رسانه‌ای نام رسول خادم زیاد شنیده می‌شود و خیلی‌ها این دو را با هم مقایسه می‌کنند. اما خادم در ۴ سال اول مسئولیتش موفق‌تر بود یا دبیر؟ رسول خادم نیز با المپیک شروع کرد. در المپیک ۲۰۱۲ لندن ما یک نقره و دو برنز گرفتیم. سپس در جهانی ۲۰۱۳ بوداپست دو طلا، یک نقره و دو برنز حاصل کارمان بود. در ۲۰۱۴ تاشکند سه نقره و دو برنز و در ۲۰۱۵ لاس وگاس دو نقره و دو برنز حاصل کار رسول خادم بود.

می‌بینید که او در دو سال آخر ۴ سال اول اصلا طلا نگرفت و جالب این‌که در چهارمین سال ۴ مدال آورد، شباهت‌های بی‌پایان به دبیر! و در نهایت حاصل عملکرد ۴ سال نخست رسول خادم دو طلا، ۷ نقره و ۸ برنز بود. یعنی ۱۷ مدال جهان و المپیک... اما علیرضا دبیر که او هم از المپیک ۲۰۲۰ توکیو شروع کرد؛ با یک نقره و یک برنز. در جهانی ۲۰۲۱ نروژ دبیر که محمدی را کنار گذاشته بود، سه طلا، سه نقره و یک برنز آورد؛ بهترین کارنامه تاریخ کشتی ایران. در ۲۰۲۲ بلگراد دو طلا، سه نقره و دو برنز و دوباره ۷ مدال در ۱۰ وزن و در ۲۰۲۳ یک طلا، دو نقره و یک برنز. یعنی علیرضا دبیر در ۴ سال نخست ۶ طلا، ۹ نقره و ۵ برنز آورده و در مجموع ۲۰ مدال که از هر نظر بهتر از کارنامه خادم است. اما چرا حال مردم خوب نیست؟

ایرانی ضعیف‌کش نیست!

در سال‌های تصدی رسول خادم، ما دیگر به روس‌ها نمی‌باختیم. کاربادست کشتی‌گیران ما عالی شده بود و دوباره کشتی ایران به اصالت خود و زیرگیری برگشت. حالا کشتی‌گیران ما مدال بیشتری دارند اما نه زیر می‌گیرند و نه مقابل روس و آمریکا دستشان بالا می‌رود.

مردم ایران کشتی را خیلی خوب می‌فهمند و برخلاف بقیه دنیا خیلی کاری به نتیجه ندارند. چه بسیارند کشتی‌گیرانی که با استفاده از قرعه خوب و شانس به مدال جهانی می‌رسند. رقبای اصلی آسیب می‌بینند یا به هر دلیلی «لت» می‌خورند اما در ایران چنین مدال‌هایی چندان مورد توجه نیست. شاید این بزرگترین فرق مردم ما با بقیه دنیا باشد که فقط چشممان به ظاهر و مدال نیست. ما اصل رقابت و عمق کشتی را هم خوب می‌بینیم. این‌که کشتی‌گیران ما مسابقات را می‌برند برای مردم کافی نیست، چطور بردن هم مهم است.

ما ضعیف‌کشی را دوست نداریم. دوست داریم مقابل قدرتمندان عرض اندام کنیم. کشتی‌گیری که یک روس یا آمریکا را ببرد حتی اگر مدال هم نگیرد، برای ما با ارزش‌تر از کشتی‌گیری است که قهرمان جهان می‌شود اما به هیچ رقیب اصلی نمی‌خورد.