برادران گرایی قطعاً از افتخارات کشتی فرنگی ما هستند. علی گرایی دارنده سه مدال برنز جهانی و کسی که در المپیک فن سنجاب پرنده را جاودانه کرد. محمدرضا گرایی هم در المپیک و قهرمانی ۲۰۲۱ جهان طلا گرفت و سال قبل به مدال نقره رسید. اما این برادران گرایی چرا با آن تصویری که همه ما در ذهن داشتیم اینقدر فاصله دارند؟

البته که همه در جریان بی‌مهری‌های مسئولان استانی نسبت به این دو برادر هستیم اما حتی اگر هیچ کس قدر آنها را نداند، خودشان نباید به فکر اسم و اعتبارشان باشند؟ آبرویی که طی این همه سال ذره ذره جمع کرده‌اند با این نمایش‌ها به یکباره از بین می‌رود. علی گرایی سال قبل خیلی بی‌تفاوت مغلوب شد. امسال هم در همان کشتی نخست با نتیجه مساوی کشتی را باخت. اگر قرار باشد او هر سال برای یک کشتی به مسابقات جهانی برود چرا این فرصت را به یک جوان ۱۸ ساله ندهیم تا شاید ۱۰ سال بعد مدالی برایمان بگیرد؟

داستان محمدرضا که از آن هم فاجعه بارتر است. او که فقط یکماه در سال ۲۰۲۱ کشتی گیربود و دو طلای جهان و المپیک آورد، پارسال هم نباید از دور اول بالا می رفت. سال قبل تنها سایه‌ای از این نام روی تشک بود که تا فینال بالا آمد، در حالی که همان کشتی نخست باید مقابل ژاپنی بازنده می‌شد. او در واپسین ثانیه‌ها با فنی که به اعتقاد بسیاری خطا بود، حریف را ضربه فنی کرد وگرنه ۶ امتیاز عقب بود و بازنده، در فینال هم که برابر نمس هیچ حرفی برای گفتن نداشت.

داستان کشتی‌های امسال محمدرضا گرایی از پارسال هم بدتر شد. در دو کشتی اول قهرمان جهان و المپیک درثانیه‌های آخر نزدیک بود کار دست ما بدهد. در کشتی اول برتری راحت را از دست داد و در کشتی دوم که چه در وقت اول و چه در وقت دوم فاصله به ۸ امتیاز رسید تا حریف ژاپنی با امتیاز عالی برنده شود، اما بار اول صدای زنگ پایان باعث شد دو امتیاز آخر نادیده گرفته شود و بار دوم هم اعتراضات حسن رنگرز و شاید نام بزرگ قهرمان المپیک باعث تغییر رای شد!

گرایی به لطف داوران به کشتی برگشت در نهایت نیز دستش بالا رفت اما کیست که این گونه بردن را دوست داشته باشد؟ قهرمان ما قانون را سه بار نادیده گرفت و روی تشک نشست و داور به راحتی می‌توانست او را دیسکالیفه کند! بار سوم برای بلند شدن دستش را دراز کرد تا داور کمکش کند! او به هر بهانه روی تشک دراز می‌کشید، مدام از همه چیز ایراد می‌گرفت و از هر فرصتی برای دست روی زانو گذاشتن استفاده می‌کرد، چه تصویر زشتی از یک قهرمان...

دست رضا گرایی مقابل جوان ژاپنی بالا رفت اما همه دیدیم که در یک دقیقه آخر کشتی او فقط از روی تشک فرار می‌کرد. و در کشتی برابر جعفروف همه دیدند که رضا گرایی حتی نای ایستادن روی تشک را هم نداشت. حتی از فرصت چلنج هم برای نفس گیری می‌خواست استفاده کند! گرایی با این کشتی ضعیف اشتباهاتی که حتی یک مبتدی هم مرتکب نمی‌شود بدجور به اعتبار کشتی ایران ضربه زد.

قدیمی‌های کشتی هنوز خاطره رقابت عباس جدیدی با کرت انگل در المپیک ۹۶ آتلانتا را به یاد دارند. مسابقه‌ای که در آن جدیدی به دنبال رقیب می‌دوید او دور تشک فرار می‌کرد! تمام دنیا معتقدند که قهرمان واقعی آن المپیک جدیدی بود، همانطور که برنده کشتی رضا گرایی با جوان ژاپنی ما نبودیم.

واقعا مشکل کجاست؟ آیا وزن کم کردن تا این حد می‌تواند یک قهرمان المپیک را به تحلیل ببرد؟ پس چرا وزن کم می‌کند؟ چرا به وزن بالاتر نمی‌رود تا این گونه اسم خود را خراب نکند؟ اسم محمدرضا گرایی حرمت دارد و نباید این گونه از دست رقیب فرار کند. نباید نفس نفس بزند و روی تشک بنشیند و به لطف داوران صعود کند. کاش ریشه مشکل پیدا و حل شود....