همیشه بعد از بازی‌های آسیایی یا المپیک با وقفه ای کوتاه مسابقات پارا برگزار می‌شود. ورزشکاران جانباز یا معلول در مسابقات پاراسیایی یا پارالمپیک همان کاری را می‌کنند که ورزشکاران سالم، یعنی افتخارآفرینی برای کشورشان.
با این تفاوت که آنها به خاطر محدودیت‌های جسمانی کار بسیار سخت‌تری دارند. وقتی از نزدیک تمرینات آنها را می‌بینید، وقتی کمبود امکانات این عزیزان را بیشتر عذاب می‌دهد، وقتی کم توجهی های ناعادلانه را میبینی، آن وقت قدر مدال‌های طلایشان بیشتر می‌شود.
کاش قدر این ورزشکاران را بیشتر بدانیم. ورزش حرفه‌ای سخت است و تمریناتش طاقت فرسا، وای بحال معلولیت که بیشتر محدودیت می آورد. در زندگی روزمره ما برای کارهای ابتدایی چقدر اذیت می شویم؟ حال تصور کنید که معلول هم باشید...
چه زجری در هر تمرین باید تحمل کرد. یک ورزشکار سالم اگر بعد تمرین کمی معطل شود چقدر بهم می ریزد؟ حالا امکان ایاب و ذهاب برای این قهرمانان را درنظر بگیرید تا ببینید همین موضوع ساده برایشان چقدر داستان دارد....
این روزها تیم ملی پارادومیدانی در محلات است. تیم والیبال نشسته هم بود و همه ورزشکاران و مربیان از امکانات خوب و تلاش مسوولان این شهرستان راضی بودند. باید قدردان مدیران محلات بود و کاش همه همیشه این طور به قهرمانان نگاه کنند و در خدمتشان باشند.
کاش روزی برسد تا همه ورزشکاران پارا را در میادین داشته باشیم.
