یحیی گل محمدی در فوتبال ایران به عنوان یک مربی متفکر و پرافتخار شناخته می‌شود. یحیی آنقدر زرنگ است که همیشه دستیارانی قدرتمند برای خود انتخاب می‌کرد و همین حالا می‌بینیم که ساکت الهامی، مجتبی حسینی و حمید مطهری از جمله دستیاران او هستند که خود سرمربی شده و تجربه لیگ برتر و حتی تیم ملی دارند.

چنین انسان باهوشی خیلی خوب می‌داند که فرق بین توجیه و بهانه‌گیری با بیان واقعیت‌ها و توضیح مسائل چیست. همین یحیی گل محمدی دستیاری به نام حمید مطهری داشت که یک جمله از او وارد ادبیات فوتبال ایران شد. مطهری همیشه می‌گفت: «باید از بهانه‌هایمان قوی‌تر باشیم»

حالا نگاه کنید به چکیده حرف‌هایی که پرسپولیسی‌ها بعد از تساوی ناامید کننده مقابل استقلال تاجیکستان بر زبان آوردند. علیرضا بیرانوند گفت که ۱۸ بازیکن پرسپولیس سرما خورده بودند. سروش رفیعی هم گفت مصدومیت، مریضی و چمن مصنوعی عامل توقف ما بود و انگار روی آسفالت بازی می‌کردیم. 

این درست که تمام این اتفاقات افتاده و تمام این مشکلات وجود دارد اما مگر نه اینکه پرسپولیس باید قوی‌تر از بهانه‌هایش باشد؟ پرسپولیس همیشه به این مشهور بود که روی داشته‌هایش تمرکز دارد و روی نداشته‌هایش مانور نمی‌کند. همه می‌دانیم که در این ماه‌ها پرسپولیس چه کمبودهایی داشته و یک لشکر مصدوم پشت سر دارد اما خود یحیی قبل از بازی به درستی گفت که پرسپولیس همیشه پرسپولیس است و حتی با ۱۱ نفر هم باید برای برد بیاید.

پرسپولیس با ۱۳ نفر به فینال لیگ قهرمانان آسیا رسیده، نه در سال‌های دور بلکه در همین ۳ سال قبل و تعدادی از آن بازیکنان هنوز در پیکره تیم حضور دارند. پس چطور می‌شود که ناگهان بهانه‌ها قوی‌تر از موجودیت می‌شوند پرسپولیس در نیمه دوم به گل نیاز داشت اما سروش رفیعی را بیرون کشید و هافبک دفاعی (میلاد سرلک) را به زمین فرستاد. آمار و ارقام نیمه دوم موجود است؛ پرسپولیس حتی از خلق یک فرصت مسلم گل زنی در نیمه دوم عاجز بود و این یعنی رفتار و عملکرد تیم درون زمین با آنچه که قبل از مسابقه احساس می‌شد متفاوت بود.

پرسپولیس در حرف به دنبال پیروزی بود و باید می‌برد اما در عمل تیمی محتاط دیدیم که به مساوی هم راضی است.