تیم ملی نوجوانان واقعاً حیف شد. البته مقابل مراکش خیلی هم مستحق پیروزی نبودیم و آن پنالتی چیپ بدموقع در کنار بقیه پنالتی‌های بد و البته هنر گلر حریف کار را تمام کرد اما باید بپذیریم که حتی اگر این بازی را هم برده بودیم، مشکلات ساختاری فوتبال ایران حل نمی‌شد و فقط یک مدت خودمان را گول می‌زدیم که خب این مسئله هم منتفی شد! در مورد پنالتی چیپ هم که مقدمه پنالتی های بد بعدی بود باید از کادر فنی تیم پرسید چرا شما در این مورد به نوجوانان احساسی هشدار نداده بودید؟
فوتبال ایران نه ساختار دارد، نه امکانات و زیرساخت‌های مناسب و نه اساساً اهمیتی به فوتبال پایه و آکادمی‌ها و... می‌دهیم. در چنین شرایطی صعود تیم نوجوانان به جمع ۸ تیم برتر دنیا فقط به لحاظ آماری می‌توانست برای ما خوشحال‌کننده باشد اما واقعاً چه چیزی درست می‌شد؟ ما همچنان معتقدیم این تیم باید حفظ شود و حسین عبدی بهترین گزینه برای تیم ملی جوانان و بعدها امید است اما آنچه باید تغییر کند، نگاه مسئولان رده بالای ورزش و فوتبال به مقوله فوتبال پایه و تیمهای نوجوانان، جوانان و امید است. مربیان این رده‌های سنی معمولاً ارزان‌ترین مربیان هستند و البته کسانی که در لیگ برتر و لیگ یک تیم پیدا نمی‌کنند! با این نگاه معلوم است که حسرت المپیکی شدن ۵۰ ساله میشود و موفقیت‌ها همه اتفاقی و جرقه است. اگر همین تیم حفظ شود تا در رده جوانان به قهرمانی آسیا برسد و بعدها جواز المپیکی شدن را بگیرد، میشود گفت که استثنائاً یک کار ریشه‌ای و اصولی صورت گرفته اما فعلاً همین استثنا را هم نداریم و کارها طبق روال همیشگی با شکست و ناکامی پیش می‌رود.
