تیم ملی فوتبال ایران در نیمه دوم بازی با ازبکستان آنقدر ضعیف بازی کرد که اگر کمی بازی ادامه پیدا می‌کرد ممکن بود حریف گل سوم را بزند. در کنفرانس خبری بعد از بازی امیر قلعه نویی به بازی خوب تیم حریف در نیمه  دوم اشاره کرد و گفت: ما در زمین راه می‌رفتیم در حالی که حریف با قلبش بازی می‌کرد. این بدین معنی است که سرمربی تیم ملی قبول دارد ایران در بازی با ازبکستان خوب نبود و طبیعی است منتقدین در چنین شرایطی تیم ملی را نقد کنند. اما افراد حاضر در اردوی تیم ملی و بعضی از کسانی که با امیر قلعه نویی همسو هستند این انتقادات را به خیانت تعبیر می‌کنند!

در فوتبال روز دنیا انتقاد همیشه وجود داشته و لحن انتقادات به گونه ای است که اگر یکی از آنها در رسانه‌های ایران مطرح شود، دیگر ظرفیتی برای انتقاد باقی نمی‌ماند. یک سوال مهم اکنون در فاصله جام ملت‌ها اگر منتقد انتقاد نکند چه موقع باید این کار را انجام دهد؟ زمانی که جام ملت‌ها به پایان رسیده و جام از دست رفته است؟ آن موقع انتقاد چه فایده ای برای تیم ملی دارد؟

به برخی از حملات به منتقدین توجه کنید:

حمید مطهری: من همیشه صحبت کرده‌ام وگفته‌ام که انتقاد سازنده را روی چشم‌مان می‌گذاریم، چون باعث پیشرفت می‌شود، اما خودتان هم حس می‌کنید که برخی صحبت‌ها تخریبی و خیانت به تیم ملی است.

محمد نبی: برخی صحبت‌ها بی‌انصافی است. ما ۱۰ بازی داشتیم و ۸ بازی را برده‌ایم. ازبکستان هم تیم قدرتمندی است و در جام ملت‌های آسیا هم همین تیم حریف قدرت‌های آسیا خواهد شد. دنبال کردن تیم ملی از این دید و دیدگاه منفی بی‌معرفتی است. به هر حال تیم ملی است و باید حمایت شود.

حمید درخشان: من اگر حرفی می‌زنم، نمی‌خواهم کسی را بکوبم یا او را تنبیه یا توبیخ کنم. به عنوان یک کارشناس به این تیم نقد فنی وارد می‌کنم، اما اگر کسی الان بخواهد تیم ملی را تخریب کند خیانت کرده است. برای اینکه ما تیم ملی، کادر فنی و بازیکنانش را دوست داریم، اگر هم نظری می‌دهیم، کارشناسی است تا به این تیم کمک شود و ۵۰ روز دیگر اگر در جام ملت‌های آسیا به کره جنوبی و یا بار دیگر به همین ازبکستان خوردیم، گرفتار نشویم.

در این صورت به نظر فدراسیون فوتبال باید یک قانون برای رسانه‌ها وضع کند. انتقاد از تیم ملی ممنوع!

و شاید بعد از تساوی دو بر دو تیم ملی دربرابر ازبکستان باید تیم ملی را تحسین می‌کردیم که بازی را نباخت!