آخرین دربی برگزار شده در تهران به لحاظ کیفیت فنی و تاکتیکی هر دو تیم پرسپولیس و استقلال، به قدری فاجعه آمیز بود که حتی یک صحنه ناب از این مسابقه در خاطرمان ثبت نشده است.
این دیدار به تنهایی می‌تواند نمونه‌ای فاجعه بار از وضعیت تاکتیکی تیم‌های ایرانی باشد که در آسیا هم خدمتی به فوتبال ما نمی‌کنند. استقلال که در کسب مجوز آسیایی ناکام می‌ماند، پرسپولیس هم آنقدر بد نتیجه می‌گیرد که از گروهش صعود نمی‌کند. این هم که وضعیت بازی رودروی هر دو تیم است؛ بیش از ۹۰ دقیقه فوتبالِ بزن زیرش با پاس‌های اشتباه و خطاهای محاسباتی از سوی پرسپولیس و استقلال...
با این همه به محض پایان بازی، مسولان هر دو باشگاه جوری به پروپای هم پیچیده اند که انگار چه فوتبال زیبایی به نمایش گذاشتنه اند؛ گویی که مردم از بازی قشنگ دو تیم سیراب شده اند! گروه رسانه‌ای استقلال و پرسپولیس به قدری علیه هم موضع گرفته اند که انگار تمام مشکلات فوتبال کشور در این شکایت‌های باسمه‌ای و تمسخرآمیز خلاصه میشود که هیچ محصولی هم ندارند.
هیچ کدام ما جای همدیگر نیستیم اما انصافا وقتی خودمان را یک لحظه جای مدیران رسانه‌ای دو باشگاه فرض می‌کنیم بر خود لازم می‌دانستیم از افکار عمومی‌بابت چنین دربی مفتضحانه‌ای عذرخواهی کنیم، نه اینکه از زمین و زمان طلبکار باشیم و مدام بر طبل ضدیت و پشت هم اندازی بکوبیم. این شکایت‌های لحظه‌ای و ثانیه‌ای در کجای تاریخ فوتبال ایران به پرسپولیس و استقلال خدمت کرده که این بار، دومی‌اش باشد؟
یک دربی بی خاصیت، بی کیفیت و فارغ از ظرافت‌های فوتبالِ زیبا برگزار کرده اید و تنها آموزه‌ای که در اختیار نسل جوان قرار دادید، اعتراض‌های پیاپی به داوری بود. امروز هم که با تمام توان به جان هم افتاده اید و کمیته انضباطی را شبیه دادگستری کرده اید. این کجایش فوتبال حرفه‌ای است؟ این کجایش لذت بردن از فوتبال است و این کجایش راه و رسم باشگاهداری است؟
