دربی تهران همیشه ویترین فوتبال ما بوده و تا ابد مهم‌ترین مسابقه ورزشی کشور ما باقی خواهد ماند. اصلا کلمه دربی حساسیت و جذابیت را به همراه می‌آورد و در تمام دنیا تقابل دو تیم پرطرفدار و قدیمی با بازی‌های معمولی فرق دارد.
این کاملا طبیعی است که در دربی حاشیه‌ها بیشتر باشند یا بیشتر به چشم بیایند. وقتی کل اهالی خانواده فوتبال پیگیر این دو تیم یا یکی از این دو تیم باشند معلوم است که این بازی متفاوت از یک بازی معمولی خواهد بود. اما هیچ‌کدام این‌ها دلیل نمی‌شود که جای افراد با یکدیگر عوض شود. در خانواده فوتبال بازیکن، مربی، داور، مدیر، رسانه و هوادار هر کدام جایگاه خود را دارند و کار خود را می‌کنند. اگر قرار باشد هر کدام در کار دیگری دخالت کنند سنگ روی سنگ بند نمی‌شود...
حاشیه‌های دربی باعث آزار بخشی از افکار عمومی شده و هنوز تب و تاب مباحثه در مورد اتفاقات این بازی داغ است. اتفاقاتی که شاید باید ریشه آن را در کنفرانس خبری ۲۴ ساعت قبل از دربی جست‌وجو کرد. داستان از همان‌جا شروع شد؛ حرف‌های دو سرمربی در کنفرانس قبل از بازی کبریت شعله‌ور شدن حاشیه‌ها را کشید. از زمین که به آسمان نمی‌بارد! خود یحیی گل‌محمدی در همان کنفرانس گفت که خیلی اتفاقات فوتبال تقصیر ما فوتبالی‌هاست! وقتی بزرگان یک تیم اعم از مدیر یا سرمربی احترام رقیب و مسابقه را نگه ندارند چطور می‌شود از هوادار نوجوان و احساساتی که ساعت‌ها قبل از بازی آن بالا نشسته توقع داشت؟
در نیمه دوم که مهدی مهدی‌پور برای زدن کرنر رفت، پرتاب سنگ و بطری آغاز شد. علیرضا بیرانوند مجبور شد به سمت تماشاگران برود و از آن‌ها درخواست کند که این کار را نکنند. امید عالیشاه هم بعد از بازی گفت به این فکر می‌کرده اگر یکی از آن اجسام به سر یک بازیکن برخورد کند چه فاجعه‌ای رخ می‌دهد! جواب مشخص است؛ ما قبلا در این فوتبال تجربه کرده‌ایم و «سرباز احمدی» در اصفهان یک چشم خود را از دست داد. در این فوتبال بارها از بابت این اتفاقات جریمه شده‌ایم و میزبانی بدون حضور تماشاگر را تجربه کرده‌ایم اما چرا درس عبرت نمی‌شود؟
وقتی مربیان دو تیم احترام هم را نگه نمی‌دارند و همچون کودکان برای هم کری می‌خوانند، وقتی مدیران و مسئولان دو باشگاه در مصاحبه‌های رسمی به یکدیگر اتهام می‌زنند و بالاخره وقتی کنار زمین و پیش چشم میلیون‌ها تماشاگر از همان اول بازی با هر سوت و هر اکت داور بالا و پایین می‌پرند، معلوم است که هوادار تحریک می‌شود. جالب این‌که در این مسابقه تا قبل از این صحنه تماشاگران تنها به تشویق تیم خود می‌پرداختند و هیچ کاری با رقیب نداشتند! اما وقتی درون زمین و از نظر فنی مسابقه هیچ حرفی برای گفتن نداشت، این احساس که این‌همه وقت و هزینه را برای دیدن هیچ گذاشته‌ایم باعث واکنش هواداران شد. چه بسا اگر مربیان و بازیکنان جای حواشی به کار فنی خود می‌پرداختند، مسابقه آن‌قدر تماشایی می‌شد که نیازی به حاشیه برای سرگرمی نداشته باشد.
پی نوشت: در همان صحنه مورد بحث بازیکنی هم بود که با رفتارش همه را یاد جوک معروف «ما سه تا را کجا می‌برید؟» انداخت! بازیکنی که نه ملی‌پوش است و نه محبوب و نه جزو بزرگترهای تیم و صرفاً برای خوشایند دنبال کنندگانش در فضای مجازی وارد معرکه می‌شود!
