تراکتور و صنعت نفت دو تیم ریشه‌دار و محبوب فوتبال ما هستند که بدون آنها اصلاً فوتبال معنایی ندارد، مثل نساجی، ملوان یا سپاهان. اینگونه تیم‌ها همیشه باید باشند تا هوادار که سرمایه فوتبال است، باشد.
دیدارهای هفته پانزدهم با همین مسابقه آغاز شد و تراکتور با سه گل به یک پیروزی قابل پیش بینی رسید. قابل پیش‌بینی بود، چرا که کار عبدالله ویسی در آبادان تمام شده و مشخص بود که او نمی‌تواند تیمش را بعد از آن اتهامات جنجالی علیه بازیکنان جمع کند! خود ویسی هم در مصاحبه بعد از بازی به این نکته اشاره کرد که این تیم بیماری روحی داشت. بازیکنان با هم چهار کلمه هم حرف نمی‌زدند. این مسابقه و این شکست از زاویه چشم صنعت نفت خود یک پرونده مهم برای بررسی است. اما برای تیم برنده هم نکته‌های زیادی داشت. چند هفته قبل تماشاگران هوادار تراکتور به مدیران و بازیکنان تیمشان حمله و تنها مربی اسپانیایی را تشویق کردند. آنها گل‌های اهدایی بازیکنان را قبول نکردند و این قهر تا این بازی ادامه داشت.
در ابتدای این مسابقه هواداران پرشور تراکتور یا همان «تی تی‌ها» با فراخواندن شجاع خلیل‌زاده به بازیکنان تیمشان روحیه دادند. تراکتور به این آشتی نیاز داشت و مزدش را با رسیدن به رتبه چهارم جدول گرفت. حالا این تراکتور با تمام قوا یک مدعی جدی برای دور برگشت است. اما این بازی و این گل‌ها به خصوص یک نکته فنی هم داشت؛ هر سه گل را بازیکنان چپ پا به ثمر رساندند، آن هم با پای چپ و توسط یک مدافع، یک هافبک و یک وینگر!
خمس قبلاً توانایی‌های خود را در مربیگری نشان داده و این بازی مشخص شد که چه مربی خوشبختی است! در فوتبال دنیا بازیکنان چپ پا در اقلیت هستند و میان مربیان اصلی وجود دارد که خوشبختی آنها را به تعداد بازیکنان چپ‌ها منوط می‌کند! خیلی از مربیان سعی می‌کنند در ابتدای فصل برای تیم بستن در هر خط حداقل یک بازیکن چپ‌ها انتخاب کنند.
دست این بازیکنان برای خلاقیت درون زمین خیلی باز است و مواقعی که بازی گره بخورد دست مربی را می‌گیرند، درست همین کاری که عارف آغاسی و مهدی هاشم نژاد در نیمه اول این بازی کردند. سه گل با پای چپ، یکی از یکی تماشایی‌تر، بیشتر از همیشه به مذاق تماشاگران تراکتور و هواداران فوتبال خوش آمد.
