فوتبال ایران سال‌های سال است نام حرفه‌ای را یدک می‌کشد اما به خوبی می‌دانیم با مدینه فاضله فاصله زیادی دارد. شاید به این دلیل که کمتر از متدهای جهانی الگوبرداری می‌کند و یکی از آنها رفتار مربیان است.
نمونه این رفتار را امروز از یکی از بزرگ‌ترین مربیان جهان دیدیم؛ یورگن کلوپ مربی تیم لیورپول. سری به جدول لیگ برتر انگلیس بیاندازید. تیمی که در صدر جدول قرار دارد لیورپول است و طبیعتا سرمربی چنین تیمی باید به ادامه حضور در این تیم فکر کند. به خصوص که قله‌های افتخار در فوتبال تمامی ندارد. اما یورگن کلوپ امروز در تصمیمی غیرمنتظره اعلام کرد به پایان حضور در لیورپول خواهد رسید.
او برای جدایی از تیم محبوب جزیره بریتانیا دلایل منطقی خود را دارد. او می‌گوید: «من باشگاه را در پایان فصل ترک خواهم کرد. می‌توانم درک کنم که این لحظه شوک بزرگی برای خیلی‌هاست، وقتی که برای اولین مرتبه این خبر را می‌شنوید. اما به طور مشخص می‌توانم توضیح بدهم یا حداقل سعی می‌کنم که توضیح بدهم من در این باشگاه عاشق همه‌چیز هستم. من عاشق هرچیزی در این شهر هستم. عاشق این هواداران هستم. عاشق تیمم هستم. عاشق کارمندانم. عاشق همه‌چیز! این که این تصمیم را گرفتم این را به شما نشان می‌دهد که من راضی شده‌ام که باید این کار را انجام دهم. چطور بگویم؟ انرژی من تمام شده است. الان قطعاً مشکلی ندارم، اما فکر کنم زمانی در آینده مجبور بشوم این خبر را اعلام کنم. اما الان کاملاً خوبم. من می‌دانم که نمی‌توانم این کار را دوباره و دوباره و دوباره انجام دهم. بعد از این‌همه سال ما یکدیگر را داریم. و بعد از این‌همه زمان، ما وقت‌مان را با همدیگر گذرانده‌ایم. بعد از مسیری که با هم رفته‌ایم، احترامم به شما بیشتر شده است. عشقم به شما بیشتر شده است. و حداقل چیزی است که به شما بدهکارم، حقیقت است و این هم یک حقیقت است.»
گاهی انرژی مربی در تیمی تمام می‌شود. گاهی مربی هر چه به دور و اطراف نگاه می‌کند، متوجه می شود، حتی در اوج چیزه تازه‌ای برای یاد دادن ندارد. این شرایط را تنها سرمربی است که درک می‌کند و اینجا زمان خداحافظی است. یعنی همان تصمیمی که یورگن کلوپ گرفت. بدون شک تصمیم این مربی بزرگ از روی احساس نبوده است. او همان‌طور که برای رسیدن به لیورپول مشقت‌های زیادی را تحمل کرد و مسیر سختی را طی نمود، حاضر نیست به این آسانی این تیم را رها کند اما او با خود تعارف ندارد. احساس می‌کند اگر بماند آن مربی‌ای نیست که خود دوست دارد.
این یک الگوی خب برای مربیان و حتی مدیران فوتبالی ایران است. در هیئت فوتبال استان‌ها شاهد هستیم مدیران بعد از دو سه دهه و حتی بیشتر علاقه ای به ترک پست خود ندارند و دوست دارند، مادام‌العمر رئیس هیات فوتبال بمانند. یا مربیانی که حتی به رغم کسب نتایج ضعیف و ناتوانی هم حاضر به ترک پست خود نمی شوند. وقتی انرژی ندارید و وقتی چیز تازه‌ای برای یاد دادن ندارید، رفتن بهترین راه است. برای اینکه خدمت کنید و برای اینکه نام نیکی از خود به‌جا بگذارید.
بیشتر بخوانید:
