ایران همیشه یکی از مدعیان اصلی قهرمانی در هر دوره جام ملتهای آسیا بوده و تا همیشه چنین خواهد بود درست مثل ژاپن یا عربستان یا کره جنوبی که همیشه و در هر دوره حضور مدعی هستند. برای خود این تیم‌ها قهرمانی بدون رقابت با رقبای اصلی معنا ندارد. چه بسیار در طول تاریخ که تیم‌ها یا ورزشکارانی موفق به کسب عنوان قهرمانی در سطح بالا شده‌اند اما به دلشان نچسبیده چرا که در این مسیر به قید قرعه یا شرایط مقابل رقبای اصلی قرار نگرفته‌اند.
در ورزش‌های انفرادی مصدومیت یک قهرمان می تواند او را از چرخه خارج کند و در رشته‌های تیمی شرایطی مثل قرعه همین کار را می‌کند اما وقتی تیمی یا شخصی قهرمان شود و کسی جای دیگر مدعی آن عنوان باشد، آن قهرمانی به دل نمی‌چسبد! از روزی که جام ملتهای ۲۰۲۳ شروع شد همه از ژاپن به عنوان مدعی اول قهرمانی نام می‌بردند که عنوان با مسمایی هم بود. پرافتخارترین تیم قاره با بیشترین لژیونر اروپایی که در مسابقات قبلی بزرگان فوتبال جهان را به زانو درآورده بود.
بعد از ژاپن، قطر هم ادعا داشت چه به عنوان میزبان که همیشه شانس قهرمانی است و چه به عنوان مدافع عنوان قهرمانی در دوره قبل، قسمت چنین بود که ایران در مسیر بزرگی و تاریخ سازی با هر دو مدعی روبرو شود. تا اینجا ما کار بزرگ را انجام داده‌ایم که بردن ژاپن بود، آن هم در ۹۰ دقیقه و بدون حرف و حدیث حالا قطر پیش روی ماست که در آخرین تقابل چند ماه قبل ۴ گل از ما خورد اما حکایت این بازی حکایت دیگری است. البته که انشاالله می‌بریم و در فینال هم کره جنوبی را احتمالاً ملاقات می‌کنیم اما به روزی فکر کنید که ایران با جام قهرمانی وارد فرودگاه امام می‌شود. آن روز هیچ تیمی در آسیا نمی‌تواند ادعا کند که این جام به خاطر نبودن آنها نصیب ایران شده است.
