در فوتبال قانونی نانوشته وجود دارد که از بسیاری قوانین نوشته شده کارایی بیشتری دارد. اینکه بازیکنان یا مربیان همیشه مقابل تیم سابق خود از انگیزه مضاعفی برخوردارند.
وقتی بازیکنی از یک تیم بزرگ و پرطرفدار به تیمی کوچکتر و شهرستانی می‌رود، خود به خود دچار افت روحی می‌شود چرا که دیگر بازی‌های آن تیم هر هفته از تلویزیون پخش نشده و نتایج آن تیم چندان سر و صدایی در فوتبال نمی‌کند.
برای این دسته از بازیکنان رویارویی با تیم سابق ضریب حساسیت بیشتری دارد چرا که علاوه بر آن انگیزه همیشگی - یعنی نشان دادن توانایی‌های خود به تیم سابق - حالا انگیزه درخشش در بازی پخش مستقیم تلویزیونی را هم دارند. اگر مسابقه در جام حذفی باشد که حساسیت بازی هم باز به این انگیزه می‌افزاید.
همه این‌ها در تقابل مس رفسنجان مقابل استقلال برای چند بازیکن وجود داشت. از سجاد شهباززاده که روزگاری مهاجم اول استقلال بود و از همین تیم کنار گذاشته شد تا به رفسنجان بیاید تا فرشید باقری که در فصل نقل و انتقالات زمستانی استقلال او را می‌خواست برگرداند اما بازیکنانش حاضر به معاوضه نشدند!
میثم تیموری روزهای ناموفقی را در استقلال سپری کرد. او هفته قبل مصدوم شد و از بازی بیرون رفت اما این مسابقه آنقدر برایش مهم بود که هر طور شده خود را برساند و بازی کند و بالاخره منتظر محمد خرید عراقی ابتدای فصل استقلال که در اختلاف بین جواد نکونام با علی خطیر قربانی شد.
هافبک عراقی که با استقلال قرارداد امضا کرده بود، به ناچار راهی رفسنجان شد و در این مسابقه انگیزه بسیاری داشت تا خود را به جواد نکونام ثابت کند. این چهار بازیکن اتفاقاً ستاره‌های تیم مس برابر استقلال بودند.
شهباززاده بارها دروازه تیم سابقش را به خطر انداخت. منتظر محمد هم یک گل بسیار تماشایی و تمام کننده زد که تیر خلاصی بود بر تلاش‌های استقلال برای بازگشت به مسابقه. تیموری هم به خوبی راه حمله وران استقلال را از آن جناح بست و فرشید باقری در میانه میدان با هافبک‌های حریف جنگید.
این بازی به نفع استقلالی‌های سابق تمام شد نه استقلالی‌های فعلی!
بیشتر بخوانید: بدشانسی یک استقلالی؛ او خودش پنالتی گرفت و بهترین بود اما...
