فوتبال ایران در هر کار زشت و بی‌اخلاقی با پیشرفته‌ترین کشورهای فوتبال دنیا مطابقت و رقابت میکند! ما در زیرساخت، مدیریت، تکنیک، تاکتیک، مربی‌گری، کار علمی و خلاصه هر آن‌چه مربوط به اصول فوتبال می‌شود ضعیف هستیم و عقب، در عوض در کارهای زشت و بی‌اخلاقی کاملا آپتودیت و به‌روز هستیم!
آن‌چه در جریان دربی پایتخت رخ داد را همه دیدند و باعث سرشکستگی ما شد. اتفاقاتی تلخ که متاسفانه نه بار اول است و نه بار آخر؛ ما بارها از میادین بین‌المللی اخراج شده‌ایم و همین حالا دو تیم بزرگ ما در خطر حذف از آسیا هستند. بارها طعم برگزاری بازی بدون تماشاگر را چشیده و بارها فوتبال ما به همین دلیل جریمه و محروم شده است. پس چطور می‌شود که دوباره تماشاگران همان اشتباه و خطا را تکرار می‌کنند؟ اگر قرار بود با حرف زدن و نصیحت کردن مشکلی حل شود، ما الان باید آقای اخلاق دنیا بودیم!
واقعیت این است که دو صد گفته چون نیم کردار نیست. هر چقدر انسان‌ها شعار بدهند و از لب و دهن خود کار بکشند، در مقابل رفتاری که می‌کنند و دیده می‌شود، بی‌فایده خواهد بود! هر چقدر فوتبالی‌ها مردم را دعوت به اخلاق‌مداری کنند، باز آن‌چه کنار زمین انجام می‌دهند برای مردم ملاک است.
هیچکس رفتار زشت تماشاگران در پرتاب سنگ و بطری به داخل زمین را تایید نمی‌کند، هیچکس نمی‌گوید که استقلالی‌ها شروع کردند و پرسپولیسیها با چشم و هم‌چشمی جواب دادند، در کار زشت دعوا و در تخلف و جرم شروع‌کننده و ادامه‌دهنده به یک اندازه مجرم و گناهکارند. این ضعف بزرگ فرهنگی ماست که در هر کاری حتی زشت و ناپسند به طرف مقابل نگاه و حسادت میکنیم و در این رقابت، همه ارزش‌ها و فضایل برایمان بی‌ارزش می‌شود. تنها مهم این است که روی طرف را کم کنیم! انسانیت و ورزش که هیچ، حتی هواداری و تیم موردعلاقه‌مان را هم فراموش میکنیم!
همان‌طور که گفتیم سال‌هاست فوتبال ما از این نایل لطمه می‌خورد اما چرا این مشکل یک بار برای همیشه حل نمی‌شود؟ چون قطعا و مسلما ریشه در فرهنگ ما دارد. ماکار اصولی و ریشه‌ای انجام نمی‌دهیم و تنها به شعار دادن و ظاهرسازی اکتفا میکنیم تا خر خودمان از پل بگذرد!
به همین دربی نگاه کنید که آن رفتار زشت هواداران دو تیم دقیقا یک واکنش بود. این درست که اول طرفداران استقلال شروع کردند اما شروع‌کننده واقعی این زشتی خود بازیکنان و مربیان استقلال بودند، آن‌ها بودند که این تنش را به تماشاگران خود منتقل کردند!
وقتی مربی استقلال از همان دقیقه اول لب خط کل فوتبال و مسائل فنی را رها کرده و مدام بالا و پایین می‌پرد تا روی داور و قضاوتش تاثیر بگذارد، این استرس و نگرانی از طرف او به بازیکنان منتقل می‌شود. بازیکنان استقلال از ترس شکست احتمالی ناخودآگاه محتاط می‌شوند زیر توپ می‌زنند و خطا می‌کنند، نتیجه عملکرد مربی و نمایش بازیکنان عصبانیت و ناراحتی هوادار است. هواداری که تیمش را در صدر جدول دیده و به امید یک بازی خوب تمام هفته را سپری و با هزار مصیبت و بدبختی بلیت دربی را از بازار سیاه تهیه میکند، از ساعت‌ها قبل مسابقه روی سکوهای سرد و بدون امکانات ورزشگاه می‌نشیند و در نهایت با دیدن این نمایش و نتیجه اعصابش خرد می‌شود...
باز هم می‌گوییم که قصد دفاع از رفتار زشت تماشاگران را نداریم. این رفتار در هیچ کجای دنیا با هیچ منطقی قابل توضیح نیست اما هر اتفاق تلخ و بدی یک دلیل مهم دارد که برای جلوگیری از تکرار آن باید به سراغ آن دلیل رفت؛ باید مشکل را از ریشه حل کرد. اگر از ظاهرسازی کاری ساخته بود، تا الان ایران آقای فوتبال دنیا شده بود!
تا دقیقه ۷۵ استقلالی‌ها دو بار با پرتاب بطری به سمت زننده کرنر پرسپولیس حمله کردند، بار اول مهدی مهدی‌پور برای سروش وساطت کرد و بار دوم خود سیدحسین. وقتی به رفتار نکونام لب خط نگاه کنید، وقتی مرور کنید که این تیم از ابتدای این فصل چقدر از اختلاف بین مربی و مدیرعامل لطمه خورده و وقتی توهم توطئه را در مصاحبه‌های استقلالی‌ها دنبال کنید، باید به تماشاگران این تیم حق بدهید که چنین رفتار زشتی از خود بروز دهند انگار می‌کنند همه دنیا جمع شده‌اند تا نگذارند تیم آن‌ها نتیجه بگیرد! و انگار آن‌ها وظیفه دارند با هرچه دم دستشان هست، از چوب و سنگ و بطری تا فحش ناموسی و تهدید، به هر کس که جلوی چشم می‌آید حمله کنند!
آن طرف پرسپولیسیها هم که چشم‌ها را بسته‌اند و منطق را تعطیل کردند، تنها می‌خواهند در هیچ کاری از حریف کم نیاورند؛ حتی کار زشت و بی‌فرهنگی و چون استقلال حمله نمی‌کند و صاحب کرنر نمی‌شود، از روی بی‌هدفی کمک داور بنده خدا را با سنگ می‌زنند تا بیرانوند و حسن بیایند وسط!
این دربی ضعیف، این نمایش سرد و بی‌روح و این تساوی بدون گل، مهمترین دلیل عصبانیت هواداران بود که به زشت‌ترین شکل این عصبانیت را خالی و آبروی ایران را در دنیا بردند....
در همین ارتباط:
