این خیلی خوب است که پرسپولیسی‌ها با وجود استعفای یحیی هنوز او را فراموش نکرده و به یادش هستند. این از ویژگی‌های مثبت روحیه ورزشی است که انسان زحمات گذشتگان را فراموش نکند. اینکه بازیکنان به یاد مربی قبلی خود بودند زیباست، اینکه همبازیان به همین بهانه‌ها یاد یکدیگر کنند، زیباست. از همه زیباتر حرکت دستیار برزیلی یحیی بود که از جنس فرهنگ ما نیست اما رفتارش به دل همه نشست.

ویرا جای یحیی را گرفت اما حق استادی او را فراموش نکرد. هم به دیدنش رفت و ساعتی با او گذراند و هم برای تولدش تبریک فرستاد، اما در میان این همه تبریکات اینستاگرامی یکی از همه عجیب‌تر بود! تبریک عیسی آل کثیر یا به قول نسل جوان استوری او خیلی باعث تعجب شد. آل کثیر بازیکنی است که همه می‌دانند گل محمدی چه حق بزرگی گردن او دارد. یک بار پای محرومیت و یک بار پای مصدومیت او ایستاد، به خاطر عیسی هیچ مهاجمی را نخرید اما عیسی ابتدای فصل حاضر نشد بماند و تمدید کند.

چه بسا اگر عیسی در پرسپولیس می‌ماند، همین حالا یحیی سرمربی این تیم بود. سبک بازی او در پرسپولیس به گونه‌ایست که مهاجمی مثل مغانلو یا آل کثیر می‌توانند ستاره این تیم باشند. دو بازیکنی که یحیی همه جوره پای آنها ایستاد و ایشان را می‌خواست. عیسی در ابتدای فصل تصمیمی گرفت که هم به ضرر خودش بود هم پرسپولیس اما تاوان این تصمیم را گل محمدی داد. به زبان عامیانه کاش عیسی به جای استوری اینستاگرامی و فضای مجازی در عمل پای مربیش می‌ایستاد که صد برابر از این تبریک برای یحیی بهتر بود! قدیمی‌ها می‌گفتند دو صد گفته چون نیم کردار نیست و به عمل کار برآید نه به زبان و تبریک اینستاگرامی!