از جام ملت‌های آسیا تا امروز یکی از انتقاداتی که بیش از سایر موارد توسط رسانه‌ها و کارشناسان تکرار شده تمایل بازیکنان تیم ملی به بازی نمایشی و از دست دادن فرصت‌های مسلم به خاطر این عادت بد است.
در خیلی از سال‌ها فوتبال ایران به خاطر خودخواهی مهاجمان فرصت‌های مسلم و طلایی گلزنی را از دست می‌داد. آن زمان ما رسانه‌ها و کارشناسان می‌نوشتیم که بازیکنان باید منافع تیم را در اولویت قرار داده و به خاطر تیم از خود گذشتگی داشته باشند.
حالا برعکس شده و ما از این سمت بام افتاده‌ایم! بازیکنان تیم ملی در موقعیت‌های صددرصد جای ضربه به دروازه حریف و گل زنی و پیش افتادن تیم و در نهایت پیروزی، ترجیح می‌دهند به بازیکنان دیگر پاس بدهند و خیلی از مواقع متاسفانه این فرصت‌ها از دست می‌رود. اتفاقی که در نیمه اول بازی مقابل ترکمنستان در عشق آباد هم افتاد و بهترین فرصت تیم ملی از دست رفت. در مهم‌ترین صحنه نیمه اول این مسابقه با یک پاس عالی و فرار از آفساید مهدی طارمی و مهدی قایدی با دروازه‌بان حریف تک به تک شدند.
طارمی که در اروپا توپ های بسیار سخت‌تر از این را به راحتی گل می‌کند، به دلایل مختلف و البته قابل احترام ترجیح داد توپ را به قایدی پاس بدهد تا این مهاجم جوان‌تر و بوشهری با گلزنی دوباره به روزهای اوج برگردد. اما مهدی قایدی دروازه خالی را به بیرون زد تا نه فقط زحمات دیگران از بین برود بلکه فرصت مسلم پیش افتادن از تیم ملی هم دریغ شود. حال تصور کنید آن توپ دوم گل نمی شد و ایران نیمه اول مساوی به رختکن می رفت، چقدر کارمان در نیمه دوم سخت تر می شد؟
البته که بازی با ترکمنستان بازی آسانی بود و دیدیم که قایدی پاس دوم مهدی طارمی را در موقعیت به مراتب سخت‌تر به طور دروازه چسباند اما این عادت در بزنگاه‌های حساس و مقابل رقبای بزرگتر هم تکرار شده و به اندازه کافی به ما لطمه زده است و متاسفانه هنوز هم مربیان تیم ملی نتوانستند آن را از سر بازیکنان بیرون کنند.
مشخص نیست که فوتبال ملی ما چقدر و چند بار دیگر باید از همین ناحیه ضربه بخورد تا بازیکنان بیشتر قدر فرصت‌های گلزنی را بدانند...
