وقتی بازی ایران و ترکمنستان در عشق آباد آغاز شد همه فوتبال دوستان از دیدن کیفیت چمن ورزشگاه تعجب کردند. امیر قلعه نویی قبل و بعد از مسابقه نسبت به این چمن اعتراض کرد و انصافاً در این یک مورد کاملاً حق داشت. در حقیقت اسم این چمن، چمن مصنوعی بود و در واقع موکت رنگ و رو رفته‌ای بود که روی آسفالت ورزشگاه کشیده بودند! به شکل طبیعی در چنین شرایطی نمی‌توان فوتبال عادی و معمولی را بازی کرد اما تیم ملی هم تغییر سیستم داده بود و به طور مشخص برای حفظ نتیجه و پیروزی با حداقل گل به میدان آمد.
ایران به یک گل ۳ امتیازی رسید و صعود خود به مرحله بعدی را قطعی کرد اما همه چیز این مسابقه مطابق با انتظار و پیش‌بینی‌ها جلو نرفت. تیم کشورمان که با حضور قلعه نویی آشکارا به بازی تهاجمی متمایل شده و در بیشتر مسابقات با یک هافبک دفاعی و یک هافبک بازی ساز - با اصرار به بازی روی زمین و پاس‌های تودر - بازی می‌کند، در این مسابقه از همان شروع رو به بازی مستقیم و ارسال‌های بلند آورد!
در نیمه اول این ذهنیت برای فوتبال دوستان ایجاد شد که چمن خراب ورزشگاه اجازه بازی روی زمین را نمی‌دهد. در حقیقت ستاره‌های گران قیمت ما انگار که چاره‌ای جز ارسال‌های بلند نداشتند اما هرچه به پایان مسابقه نزدیک‌تر شدیم، بازی روی زمین و پاس‌های در عمق بازیکنان تیم ترکمنستان سوالات ذهنی فوتبال دوستان را بیشتر کرد.
این درست که بازیکنان حریف به بازی روی این چمن و جو این ورزشگاه عادت داشتند اما پتانسیل فنی بازیکنان ترکمنستان قابل مقایسه با ستاره‌های ما نبود و هرگز هم نخواهد بود. پس چطور روی یک زمین و در یک شرایط ثابت، بازیکنان سطح پایین‌تر حریف می‌توانستند روی زمین پاس بدهند اما ستاره‌های ما نمی‌توانستند؟
به عبارت بهتر چمن ورزشگاه کیفیت نداشت اما ناهموار هم نبود و در چنین شرایطی اصرار به بازی مستقیم و ارسال‌های بلند برای کارشناسان و اهالی خانواده فوتبال قابل درک نیست.
