ایران همانطور که قابل پیش بینی بود، در بازی برگشت نیز مقابل ترکمنستان به پیروزی رسید و صعود خود از مرحله اول مقدماتی جام جهانی ۲۰۲۶ را قطعی کرد. این پیروزی البته چندان آسان به دست نیامد و خاطره خیلی تلخی را برایمان زنده کرد.
به محض ورود تیم ملی به چمن ورزشگاه شهر عشق آباد و با همان تصاویر اولیه که به تهران مخابره شد، همه فوتبال دوستان نگران سلامتی بازیکنان تیم ملی شدند. ورزشگاه اصلی این کشور در کلام دارای چمن مصنوعی بود اما در حقیقت با یک موکت نازک و رنگ و رو رفته مفروش شده بود!
چمن مصنوعی حتی با بالاترین کیفیت، آسیب بسیار زیادی به زانو و مچ بازیکنان می‌زند. وقتی بازیکنی در چنین زمینی با برخورد یا بدون برخورد با حریف بر زمین بیفتد، ناخودآگاه مربیان تیم ملی و باشگاهی او مثل خانواده‌اش نگران سلامتی او می‌شوند. متاسفانه در بازی با ترکمنستان تعداد زمین افتادن‌های بازیکنان تیم ملی همه را به یاد بازی اول جام ملت‌ها برابر فلسطین انداخت. این دو مسابقه رکورددار زمین خوردن بازیکنان تیم ملی بودند، با این تفاوت که در برابر فلسطین بازی خشن بازیکنان حریف و زدن عمدی آنها باعث نگرانی ما بود و این بار کیفیت نامناسب چمن مصنوعی!
هر چند دقیقه یک بار، یکی از ستارگان تیم ملی به زمین می‌افتاد و همزمان با مربیان باشگاهی و ملی و پزشکان و خانواده‌های بازیکنان، تن و بدن فوتبال دوستان هم می‌لرزید که آیا این ستاره از جای خود بلند می‌شود یا خدای نکرده به دلیل پارگی ربات یا عضله باید مدت‌ها فوتبال را فراموش کند.
خلاصه با وجودی که مسابقه با پیروزی ایران تمام شد اما این برد به خاطر نگرانی بیش از حد و ترس از مصدومیت احتمالی بازیکنان به دل هیچکس نچسبید!
