پس از قطع شدن روابط ایران و آمریکا اگرچه ورزشکاران دو کشور در تورنمنت‌های مختلف به مصاف هم می‌رفتند اما خبری از سفر ملی‌پوشان ایرانی در هیچ رشته‌ای به آمریکا نبود و در طرف مقابل آمریکایی‌ها نیز تیم‌های خودشان را به ایران نمی‌فرستادند.
در این میان اما فدراسیون جهانی کشتی پاییز سال ۱۳۷۳ اعلام کرد مسابقات جام جهانی کشتی آزاد (تورنمنتی که با رقابت‌های قهرمانی جهان فرق دارد و به صورت تیم به تیم انجام می‌شود) فروردین ماه سال ۷۴ به میزبانی شهر چاتاناگو آمریکا برگزار خواهد شد. رسانه‌ای شدن این خبر موجب شد تا همه پیگیر آن باشند و ببینند تیم ملی کشتی آزاد ایران که در آن مقطع نیز مانند شرایط کنونی مملو از ستاره بود به این مسابقات اعزام خواهد شد یا خیر.
سرانجام در نیمه دوم زمستان سال ۷۳ مجوز لازم صادر شد و فدراسیون کشتی اعلام کرد تیم ملی را به جام جهانی آمریکا اعزام می‌کند. کاروان ایران دوازدهم فروردین سال ۱۳۷۴ به سوی آمریکا پرواز کرد تا ملی‌پوشان آزادکار کشورمان که در آن مقطع توسط منصورخان برزگر هدایت می‌شدند، به اولین تیمی از ایران پس از انقلاب مبدل گردند که جهت برگزاری یک تورنمنت ورزشی به سوی ینگه دنیا پرواز کرده‌اند.
البته چند روز قبل از این سفر اعلام شد رسول خادم که در آن مقطع قهرمان جهان بود، به خاطر مصدومیت تیم ایران را همراهی نخواهد کرد و امیررضا خادم برادر بزرگترش که کاپیتان تیم ملی بود هم به آمریکا نرفت تا اکبر فلاح قهرمان بااخلاق وزن ۶۸ کیلو جهان در پیکارهای جهانی ۱۹۹۳ کانادا به اولین کاپیتان یک تیم ورزشی ایرانی پس از انقلاب تبدیل شود که رهسپار آمریکا شده است.
اگرچه جام جهانی چاتاناگو برای تیم ملی کشتی آزاد ایران موفقیت‌آمیز نبود و چهارم شدیم ولی آن مسابقات خیلی به ما کمک کرد تا کمتر از ۵ ماه بعد در پیکارهای جهانی ۱۹۹۵ آتلانتا با طلای رسول خادم، نقره‌های اکبر فلاح و غلامرضا محمدی و مدال برنز عباس جدیدی نایب قهرمان جهان شویم.
