از ابتدای تولد رشته فوتسال در دهه ۹۰ میلادی فوتسال ایران آقای خود در این رشته در قاره آسیا را تثبیت کرد. فوتبال ایران برای دهه‌های متوالی با اتکا به تکنیک بازیکنانی که از گل کوچک و زمین‌های خاکی شروع می‌کردند، در آسیا آقایی و رقابت با بزرگان می‌کرد، پس خیلی طبیعی بود که در فوتسال همه چیز از آن ما باشد. حتی از جایی به بعد و زمانی که زمین‌های خاکی جای خود را به برج‌ها دادند و بساط فوتبال گل کوچک از خیابان‌های شهرهای بزرگ و کوچک ما جمع شد، باز فوتسال ایران سیادت و برتری خود را حفظ کرده بود. برای شهادت به این برتری کافی است به تاریخ نگاه کنیم و اینکه بازیکنان ذخیره تیم ملی یا حتی رده‌های باشگاهی فوتبال ما در فوتسال به جمع چهار تیم برتر جام جهانی می‌رسیدند و در آسیا همیشه با اختلاف قهرمان بودند. تا مدت‌ها رکوردهای زیادی از جمله آقای گلی فوتسال جهان در اختیار ما بود، همین وحید شمسایی که حالا روی نیمکت تیم ملی به عنوان سرمربی نشسته است. پس چطور شد که حالا برای عنوان قهرمانی در آسیا باید اینگونه دست و دلمان بلرزد؟

اتفاقی که عصر جمعه در نیمه نهایی جام جهانی ۲۰۲۴ آسیا در تایلند افتاد، مثل یک زنگ خطر بزرگ بیخ گوشمان صدا کرد. در تمام دهه اخیر ژاپن برتری ما در فوتسال آسیا را به چالش کشیده بود. با حذف ژاپن در مراحل قبلی این دوره، خیال همه از بابت قهرمانی ایران راحت شده بود اما آشکارا دیدیم که در نیمه نهایی چطور مقابل ازبکستان کار ما گره خورد! همین حالا تیم ملی خود را برای فینال مقابل میزبان آماده می‌کند. میزبانی که بعد از ژاپن بزرگترین رقیب ما برای کسب عنوان قهرمانی بود. میزبانی که در خانه خود از امتیازات زیادی برخوردار است و نوع بازی ما مقابل ازبکستان بر نگرانی‌هایمان برای مسابقه فینال می‌افزاید.

حقیقت این است که در تمام این سه دهه درست مثل فوتبال و سایر رشته‌های ورزشی، ما درجا زده‌ایم و در موارد زیادی پسرفت کرده‌ایم اما همه دنیا مشغول سرمایه‌گذاری، برنامه‌ریزی و کار هستند. آنها بضاعت فردی و انسانی ما را ندارند اما جایش را با کار و برنامه‌ریزی پر می‌کنند. پس روز به روز و سال به سال پیشرفت می‌کنند و چون ما پسرفت یا در بهترین حالت درجا می‌زنیم، فاصله کیلومتری ما با رقبا حالا به میلیمتر رسیده است.

همان طور که ژاپن یک روز آمد و از ما رد شد، الان ازبکستان و تایلند به ما رسیده‌اند. دو فردای دیگر سایر کشورهای آسیایی هم می‌آیند و از ما رد می‌شوند! به همین بازی ازبکستان دوباره نگاه کنید، دور از هیاهو و هیجان بازی و تعصب و میل ملی به بردن تیم کشورمان، خواهید دید که حریف یک آنالیز دقیق و کامل از ما داشت و تمام نقاط قوت ما را بسته بود. در مقابل ما در همه چیز مشکل داشتیم، از ارنج و تعویض‌ها تا سیستم بازی در دفاع و حمله، ناهماهنگی در همه دقایق بازی آزارمان داد و خوش شانس بودیم که روی اشتباهات حریف به گل رسیدیم. البته که قرار نیست همیشه شانس بیاوریم!

فاصله فنی بازیکنان ما با ازبکستان در تمام مواردی که شلیک‌های ما به تیر دروازه حریف می‌خورد، مشخص بود اما مساوی ۴-۴ در وقت قانونی و اضافی نشان داد که ایراد کار ما جای دیگری است که باید آن را همین امروز جدی بگیریم.